Wygląd

Ryś iberyjski jest o połowę mniejszy od rysia euroazjatyckiego. Zarówno pod względem ekologii, jak i średniej masy ciała, ryś iberyjski jest bardzo podobny do rysia kanadyjskiego. Ma małą głowę, krótki korpus i długie nogi. Jego ogon jest krótki z czarną końcówką, a na uszach ma charakterystyczne czarne pędzelki. Szata rysia iberyjskiego jest żółtawa, czerwonawa, szara lub brązowawa i wyraźnie brązowo lub czarno cętkowana. Jego brzuch jest tylko blady. Ryś iberyjski ma rzucającą się w oczy kryzę, która jest bardziej wyraźna u dorosłych.

Występowanie i siedlisko

Historycznie ryś iberyjski występował we wszystkich częściach Półwyspu Iberyjskiego i był szeroko rozpowszechniony, ale na początku XX wieku stał się bardzo rzadki. Pozostały tylko dwie małe populacje - jedna w południowo-zachodniej Hiszpanii, w Andújar-Cardeña we wschodniej części Sierra Morena, oraz populacja w Doñana-Aljarafe, na obszarze chronionym Doñana i okolicach.

Ryś iberyjski żyje w śródziemnomorskich lasach złożonych z rodzimych dębów i obfitego runa leśnego oraz w zaroślach makii. Preferuje mozaikę gęstych zarośli jako schronienia i otwarte tereny trawiaste do polowań.

Behawior

Ryś iberyjski jest aktywny głównie w nocy i o zmierzchu, ale może być również aktywny w ciągu dnia. Okres godowy przypada na okres od stycznia do lipca, a szczyt przypada na styczeń-luty.

Pożywienie

Ryś iberyjski jest wyspecjalizowanym drapieżnikiem i zapoluje przede wszystkim (80-100%) na króliki europejskie (Oryctolagus cuniculus). Alternatywnie poluje na gryzonie, kuropatwy, młode jelenie i daniele, zające, kaczki, gęsi, gady itp. Żywią się również świeżą padliną.

Główne zagrożenia

Ryś iberyjski jest z natury bardzo wrażliwy, ponieważ jest w dużym stopniu zależny od jednego gatunku zdobyczy, ma ograniczone rozprzestrzenianie się i jego spektrum siedlisk jest wąskie. Populacje rysia iberyjskiego zmniejszyły się z powodu drastycznego zmniejszenia jego głównej ofiary - królika, z powodu zmian siedliskowych, nadmiernych polowań i chorób.