Irbis śnieżny
Panthera uncia
Irbis śnieżny
WYGLĄD
Pantera śnieżna ma biało-szare lub szarobrązowe futro z ciemnoszarymi lub czarnymi plamkami i rozetami z bladymi środkami, co sprawia, że świetnie kamufluje się w górskim środowisku. Zimą futro staje się gęste i długie zapewniając ochronę nawet w ekstremalnie zimnych warunkach. Jej głowa, szyja i kończyny są czarno nakrapiane, a od szyi do ogona rozciągają się dwie ciemne linie. Pantera śnieżna ma jasnozielone lub szare oczy. Ma krótkie zaokrąglone uszy, które są szeroko rozstawione, a tył uszu jest czarny z jasnym środkiem. Pantera śnieżna jest przystosowana do życia na dużych wysokościach. Ma powiększoną jamą nosową, krótkie kończyny przednie i dobrze rozwinięte mięśnie klatki piersiowej. Posiada długie tylne kończyny i duże przednie łapy umożliwiające łatwiejsze poruszanie się po śniegu. Jej puszysty ogon jest wyjątkowo długi osiągając długość 1 m i stanowiąc 75-90% całkowitej długości ciała. Uważa się, że pomaga utrzymać równowagę na stromych zboczach.
WYSTĘPOWANIE I SIEDLISKO
Jej występowanie ogranicza się do wysokich gór Azji Środkowej, w tym Ałtaju, Tian Shan, Kun Lun, Pamir, Hindukuszu, Karakorum i Himalajów na terenie 12 krajów: Afganistanu, Bhutanu, Chin, Indii, Kazachstanu, Kirgistanu, Mongolii, Nepalu, Pakistanu, Rosji, Tadżykistanu i Uzbekistanu.
Pantera śnieżna zajmuje głównie alpejskie i subalpejskie strefy, gdzie często występuje w stromym terenie, poprzecinanym klifami, grzbietami, wąwozami i skalistymi wychodniami.
BEHAWIOR
Pantera śnieżna jest samotnym drapieżnikiem i jest aktywna głównie o zmierzchu i świcie. Jest dobrze przystosowana do wspinania się po stromych i skalistych terenach alpejskich.
Pantery śnieżne komunikują się głównie poprzez znakowanie zapachami i skrobanie. Fałdy głosowe pantery śnieżnej są mniej rozwinięte niż u innych panter i brakuje im grubej warstwy włóknisto-elastycznej tkanki, przez co nie może wydawać niskich i intensywnych „ryków” jak inne duże koty.
POŻYWIENIE
Pantera śnieżna żeruje głównie na dzikich owcach i kozach, takich jak nahur górski (Pseudois nayaur), koziorożec syberyjski (Capra sibirica), markur śruborogi (Capra falconeri), owca dzika (Ovis ammon), piżmowiec górski (Moschus chrysogaster) i tar himalajski (Hemitragus jemlahicus), a zasięg jej występowania ściśle odzwierciedla zasięg dzikich zwierząt kopytnych.
GŁÓWNE ZAGROŻENIA
Główne zagrożenia to konkurencja z żywym inwentarzem, degradacja siedlisk, zanikanie ofiar, zabijanie w odwecie i kłusownictwo w celu nielegalnego handlu (skórami, kośćmi i innymi częściami ciała).
