Kotek kusy

  • Encyclopedia of Wild Cats
  • Kotek kusy

Prionailurus planiceps

Kotek kusy

Ciekawostki

  • nazwa łacińska kotka kusego (po ang flat-headed cat) pochodzi słów palnus-płaski i ceps-głowa
  • gatunek był uważany za wymarły w 1985roku aż do 1995 kiedy został ponownie odkryty
  • kotki kuse nie potrafią chować pazurów: tak jak gepard grzywiasty, kotek wyspowy i kotek cętkowany)

Kotek kusy charakteryzuje się wydłużoną głową i spłaszczonym czołem. Jego uszy są małe, zaokrąglone i dobrze osadzone po bokach głowy. Ma zauważalnie duże, blisko osadzone oczy. Pazury kotka kusego nie dotykają podłoża podczas chodzenia, ale są zawsze lekko wysunięte z pochewek. Jego łapy są długie i wąskie, a między palcami rozciąga się dobrze wykształcona błona pławna. Opuszki są długie i wąskie. Zęby wskazują na pewne przystosowania do pewnego poziomu aktywności wodnej i diety złożonej z ryb. Bardziej rozwinięty przedtrzonowiec jest charakterystyczny dla ssaków polujących na śliską zdobycz, ponieważ zapewnia lepszy chwyt.

Jego ogon jest krótki. Spód ogona jest jasny. Futro kotka kusego jest grube, długie i miękkie. Ma kolor czerwonobrązowy z domieszką szarości. Wierzchołek głowy jest bardziej czerwony niż tułów. Włosy są zakończone na biało, co nadaje sierści srebrzysty wygląd. Jego podbródek, pysk i brzuch są jasne. Pysk jest jaśniejszy niż ciało, a po obu stronach nosa biegną dwie wyraźne białawe smugi.

BEHAWIOR

Istnieje bardzo niewiele informacji na temat ekologii i zachowania kotka kusego. Uważa się, że prowadzą nocny i samotniczy tryb życia, tak jak i reszta gatunków kotów. Jednak w przeciwieństwie do innych kotowatych, które oznaczają teren opryskując go moczem w pozycji stojącej, kotki kuse znaczą teren poprzez „pocieranie” terenu moczem kucając.

POŻYWIENIE

Uważa się, że kotek kusy żywi się głównie rybami i żabami, ale może też jeść małe gryzonie, takie jak myszy i szczury, również skorupiaki, ptaki i owoce.

GŁÓWNE ZAGROŻENIA

Głównym zagrożeniem jest utrata i degradacja siedlisk, w szczególności w wyniku ekspansji plantacji palmy olejowej.

Bibliografia
  • Wilting, A., Brodie, J., Cheyne, S., Hearn, A., Lynam, A., Mathai, J., McCarthy, J., Meijaard, E., Mohamed, A., Ross, J., Sunarto, S. & Traeholt, C. 2015.
  • Prionailurus planiceps. The IUCN Red List of Threatened Species 2015: e.T18148A50662095. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2015-2.RLTS.T18148A50662095.en. Accessed on 23 February 2024.
  • Sunquist, M., F. Sunquist. 2002. Wild Cats of the World. Chicago: University of Chicago Press