Manul stepowy
Otocolobus manul
Manul stepowy
WYGLĄD
Manul jest bardzo charakterystycznym kotem o krótkich nogach, zwartej budowie ciała i długiej sierści, która sprawia, że wygląda na większego niż jest. Włosy na spodniej stronie ciałą są prawie dwa razy dłuższe niż na górze i bokach, co zapewnia kotu ciepło w ekstremalnych zimowych warunkach typowych dla jego siedliska. Umaszczenie manula może być różne – od szarego na północy zasięgu po żółto-brązowe lub lisio-rude w niektórych miejscach na południu zasięgu. Kolor może się również różnić w zależności od pory roku. Końcówki włosów są białe i tworzą srebrny, oszroniony wygląd. Broda, szyja i brzuch są białe. Kończyny są oznaczone subtelnym poziomym paskiem. Ogon jest gruby i krótki z czarną końcówką i kilkoma wąskimi czarnymi pierścieniami. Kolor futra zapewnia doskonały kamuflaż i pomagają manulowi wtopić się w otoczenie. Głowa manula jest szeroka i spłaszczona, a uszy małe, zaokrąglone i dobrze osadzone. Na czole rysuje się wzór w postaci małych czarnych plamek, a na policzkach ciemnych i białych pasków. Płaski profil głowy jest przystosowaniem do polowań na otwartym terenie. Jego oczy są otoczone białymi i czarnymi liniami i mają trzecią powiekę, która służy jako ochrona przed zimnymi wiatrami i burzami pyłowymi, które są powszechne w zasięgu jego występowania.
WYSTĘPOWANIE I SIEDLISKO
Manul występuje od Iranu przez całą Azji Środkową. Zasiedla głównie stepy Mongolii, Chin i płaskowyżu tybetańskiego. Na południowo-zachodnim krańcu zasięgu występuje w górach Zagros i Alborz w Iranie. W Afganistanie i Pakistanie występuje w górach Hindu-Kish-Hindu Raj.
Kot Pallasa zasiedla górskie murawy, krzewy i trawiaste stepy, pagórkowate tereny, kamieniste alpejskie pustynie i półpustynie. Jest związany przede wszystkim z łagodnymi stepami i południowymi zboczami, gdzie nie gromadzi się głęboka pokrywa śnieżna.
BEHAWIOR
Manul jest samotnikiem, aktywnym głównie o zmierzchu, ale może żerować o każdej porze dnia i nocy. Jako schronienie wykorzystuje jaskinie, szczeliny skalne lub opuszczone nory innych zwierząt, takich jak świstaki, lisy i borsuki.
POŻYWIENIE
Małe i średnie, niezimujące ssaki tworzące kolonie stanowią większość pokarmu manula. Żywi się głównie szczeczuszkami (Ochotona spp.) i małymi gryzoniami, takimi jak myszoskoczki (Meriones spp.), norniki, chomiki i skoczkowce (Dipus sagitta, Allactaga spp.).
GŁÓWNE ZAGROŻENIA
Fragmentacja i degradacja siedlisk jest obecnie uważana za największe zagrożenie dla tego gatunku.
