Ryś euroazjatycki
Lynx lynx
Ryś euroazjatycki
WYGLĄD
Ryś euroazjatycki jest najwyższym z rodziny rysi. Osobniki z północnej i wschodniej części jego zasięgu są na ogół większe niż z południa i zachodu. Ryś euroazjatycki ma długie nogi, a zimą jego łapy są gęściej pokryte sierścią, co działa jak rakiety śnieżne i umożliwia sprawniejsze przemieszczanie się w głębokim śniegu. Jego ogon jest krótki z czarną końcówką. Jego uszy mają czarny grzbiet z białą plamką z długimi czarnymi pędzelkami. Futro rysia euroazjatyckiego może mieć barwę od szarej do czerwonawej lub żółtawej. Wzory sierści różnią się od unikalnych rozet, do wyraźnych plamek, które mogą być małe lub duże. Brzuch, klatka piersiowa i spód rysia euroazjatyckiego są jasne. Podgatunek L. l. isabellinus z Azji Środkowej ma sierść prawie zupełnie pozbawioną wzorów.
WYSTĘPOWANIE I SIEDLISKO
Ryś euroazjatycki ma jeden z największych zasięgów spośród wszystkich gatunków kotów. Występuje od Atlantyku w Europie Zachodniej przez lasy borealne Rosji aż do Azji Środkowej i płaskowyżu tybetańskiego do wybrzeża Pacyfiku na wschodzie. Około 75% jego zasięgu znajduje się w granicach Rosji.
Ryś euroazjatycki występuje w różnych warunkach środowiskowych i klimatycznych. Ogólnie rzecz biorąc, ryś euroazjatycki kojarzy się głównie z obszarami leśnymi, które utrzymują dobre populacje zwierząt kopytnych i zapewniają wystarczającą osłonę do polowań.
BEHAWIOR
Ryś euroazjatycki jest zwierzęciem samotniczym i terytorialnym. Jest aktywny głównie o świcie i zmierzchu. Jest skutecznym myśliwym. Może zabić zdobycz nawet 3-4 razy większą od siebie.
POŻYWIENIE
Ryś euroazjatycki żeruje głównie na małych i średnich zwierzętach kopytnych, takich jak sarny, kozice, renifery i jelenie piżmowe. Wszystkie gatunki rysi polują na mniejsze ofiary, takie jak zajęczaki. Od czasu do czasu ryś euroazjatycki atakuje również większe zwierzęta kopytne, takie jak jelenie, ale w większości przypadków są to młode osobniki.
GŁÓWNE ZAGROŻENIA
W Europie główne zagrożenia dla rysi to kłusownictwo, zabijanie w odwecie, utrata siedlisk i ich fragmentacja, głównie z powodu rozwoju infrastruktury, słabego zarządzania terenem i przypadkowych śmierci w wypadkach komunikacyjnych.
W Azji główne zagrożenia obejmują utratę i fragmentację siedlisk, głównie z powodu hodowli zwierząt gospodarskich, rozwoju infrastruktury, wydobycia zasobów i wyrębu oraz kłusownictwa, głównie w ramach zabijania w odwecie z powodu zabijania zwierząt gospodarskich lub handlu futrami.
