Wygląd

Karakal jest średniej wielkości kotem o smukłym, wysokim ciele i długich nogach. Jest to największy z afrykańskich małych kotów. Futro karakala jest krótkie, płowobrązowe do ceglastoczerwonego, bez żadnych wzorów, a jego spodnia część ciała jest biaława. W okolicach nosa i oczu widoczne są ciemne linie i białe plamki. Ma trójkątne uszy zakończone kępkami włosów długości 4-5 cm. Jego ogon jest krótki i mierzy około jednej trzeciej długości ciała. Pomiędzy opuszkami ma sztywne włoski jako przystosowanie do poruszania się po piasku. Podobnie jak inne gatunki pustynne, karakal ma doskonały wzrok i słuch.

Występowanie i siedlisko

Karakal ma szeroki zasięg, który rozciąga się od Afryki po środkową i południowo-zachodnią Azję. Występuje od Afryki do Turcji przez Półwysep Arabski i Bliski Wschód do Turkmenistanu i północno-zachodnich Indii. Na kontynencie afrykańskim nie występuje jedynie w lasach tropikalnych zachodniej i środkowej Afryki oraz na pustyniach Namibii i środkowej Sahary.

Zamieszkuje różnorodne siedliska i toleruje bardzo suche warunki. Występuje na półpustyniach, stepach, sawannach, w suchych i wilgotnych lasach lub lasach wiecznie zielonych. Preferuje tereny otwarte i suchsze, zarośla. Karakale nie występują na prawdziwych pustyniach.

Behawior

Karakal jest samotnikiem i prowadzi głównie nocny tryb życia, ale może być aktywny również w ciągu dnia, w zależności od siedliska i temperatury w ciągu dnia. W zimie zwiększa swoją aktywność dzienną.

Pożywienie

Karakal jest drapieżnikiem generalistycznym. Żeruje głównie na różnych małych i średnich ssakach i ptakach. Jego ofiarą padają zwykle zwierzęta o wadze poniżej 5 kg, takie jak młode antylopy, zające, gryzonie, ptaki, myszy, a czasem także bezkręgowce, ryby i gady.

Główne zagrożenia

Jednym z głównych zagrożeń dla karakala jest niszczenie siedlisk. Innym poważnym zagrożeniem są polowania, odłowy i trucie.