Wygląd

Kot nubijski jest wielkości dużego kota domowego. Ma dłuższe nogi niż kot domowy, co daje mu bardziej wyprostowaną postawę w pozycji siedzącej. Jego futro jest krótkie, w odcieniach od czerwonawego do piaskowego lub beżowego do szarawego, zwykle naznaczone słabymi pręgami i plamami na ciele i bokach. Koty nubijskie mają krótkie pyski zabarwione na pomarańczowo wokół nosa i białe łaty poniżej oczu. Ogon jest długi z trzema czarnymi pierścieniami i ciemnym końcem. Jego opuszki łap są czarne, jak u kota czarnołapego. Kot nubijski odróżnia się od żbika europejskiego lżejszą budową, mniej wyraźnymi wzorami i cienkim, zwężającym się ogonem.

Występowanie i siedlisko

Występuje na rozległych obszarach Afryki oraz na obrzeżach Półwyspu Arabskiego aż do Morza Kaspijskiego. Występuje we wszystkich krajach wschodniej i południowej Afryki. W Afryce Północnej występują one nieciągle od Maroka przez Algierię, Tunezję i Libię do Egiptu. W Afryce Zachodniej jest szeroko rozpowszechniony od Mauretanii do Rogu Afryki, Sudanu i Etiopii.

Kot nubijski ma bardzo szeroką tolerancję siedliskową i występuje na pustyniach, półpustyniach, sawannach, na terenach pagórkowatych, skalistych, krzaczastych i w lasach o niskiej gęstości, a także w lasach mieszanych.

Behawior

Kot nubijski jest gatunkiem samotniczym, ale może tworzyć tymczasowe, duże grupy składające się z samicy i jej potomstwa z kilku kolejnych miotów. Aktywny jest głównie w nocny, zwłaszcza na obszarach o gorącym klimacie lub w pobliżu terenów zamieszkałych przez człowieka.

Pożywienie

Głównymi ofiarami kota nubijskiego są gryzonie, takie jak szczury, myszy i nornice. Poluje również na zające, króliki, ptaki, owady, żaby, jaszczurki, ryby, a sporadycznie na kuny, łasice, tchórze i drób. Niekiedy atakuje młode antylopy lub zwierzęta gospodarskie.

Główne zagrożenia

Hybrydyzacja z kotami domowymi jest uważana za główne zagrożenie dla kota nubijskiego.