Wygląd

Żbik jest wielkości dużego kota domowego. Ma szeroką głowę i szeroko rozstawione uszy. Sierść żbika jest gruba i długa zimą, szarobrązowa z wyraźnym wzorem złożonym z czarnych pasków na głowie, szyi, kończynach i wyraźną linią wzdłuż grzbietu. Żbiki ma puchaty ogon z kilkoma czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Niektóre osobniki mają białą plamę na gardle. W zimowym futrze nogi żbika wydają się krótkie, a jego budowa zbita; w rzeczywistości ma dłuższe nogi niż większość kotów domowych.

Występowanie i siedlisko

Żbik europejski zasiedla niektóre części Europy i Rosji, aż po Azję Środkową.

Związany jest głównie z siedliskami leśnymi i najczęściej występuje w lasach liściastych lub mieszanych. Zasiedla również siedliska trawiaste i stepowe i można go spotkać w śródziemnomorskich buszach makia, lasach łęgowych, granicach bagien, wzdłuż wybrzeży morskich lub na bardzo wilgotnych terenach bagiennych.

Behawior

Żbiki europejskie są uważane za drapieżniki samotne, aktywne głównie nocne i terytorialne. Na obszarach o niskiej aktywności człowieka żbiki są często aktywne w ciągu dnia, a ich aktywność wzrasta o świcie i zmierzchu.

Pożywienie

Głównym pokarmem żbików europejskich są gryzonie, takie jak szczury, myszy i nornice, nie mają szczególnych preferencji gatunkowych. Na obszarach występowania królików mogą one być głównym łupem żbików.

Główne zagrożenia

Jednym z głównych zagrożeń dla żbików europejskich jest hybrydyzacja z kotami domowymi, która może prowadzić do utraty zmienności genetycznej lub utraty specyficznych adaptacji.