Wygląd

Ocelot andyjski jest prawie dwa razy większy od kota domowego. Jego sierść jest długa i gęsta, blado srebrzystoszara i naznaczona brązowo-żółtawymi do ciemnoszarych lub czarnych plam. Widoczne grube ciemne pasy ciągną się po bokach od grzbietu. Wyraźne ciemnoszare paski biegną również w poprzek klatki piersiowej, a na nogach znajdują się węższe ciemne paski lub plamy, które nie tworzą pełnych pierścieni. Spodnia część ciała jest biała z ciemnymi plamkami. Młode osobniki mają jaśniejsze ubarwienie i mniejsze plamy niż dorosłe. Dzięki swojemu długiemu i gęstemu futru ocelot andyjski jest bardzo dobrze przystosowany do surowego klimatu swojego głównego siedliska Andów i północnej Patagonii.

Ogon jest charakterystyczny, bardzo długi i puchaty, mierzący około 66-75% długości ciała kota i naznaczony 6-9 szerokimi ciemnobrązowymi lub czarnymi pierścieniami. Ten długi ogon jest prawdopodobnie pomocny w utrzymywaniu równowagi w trakcie polowania. Ocelot andyjski ma stosunkowo duże uszy i czarny nos.

Ciekawostka

Ocelot pampasowy również zamieszkuje ten region i jest bardzo podobny do ocelota andyjskiego. Można je odróżnić po kolorze nosa, który u kota pampasowego jest jasny, oraz po długości ogona, który u kota andyjskiego jest dłuższy.

Występowanie

Ocelot andyjski ma bardzo specyficzne wymagania siedliskowych. Żyje w suchych i półsuchych, słabo porośniętych obszarach na dużych wysokościach. Środowiska te mają heterogeniczną geomorfologię, ekstremalne warunki pogodowe i składają się głównie z bardzo skalistych i stromych terenów z rozproszoną, nieliczną roślinnością.

Najważniejszym czynnikiem wpływającym na jego występowanie jest obecność jego głównych ofiar – wiskaczy górskiej i historycznego zasięgu występowania szynszyli krótkoogonowej.

Pożywienie

Ocelot andyjski żywi się małymi ssakami, ptakami, jaszczurkami i owadami. Jego główną zdobyczą jest wiskacza górska.

Behawior

Większość obserwacji kotów andyjskich miała miejsce w ciągu dnia. Jednak ostatnie badania z użyciem fotopułapek wskazują, że jest to prawdopodobnie gatunek aktywny o zmierzchu i nogą, co prawdopodobnie wiąże się ze zwyczajami żywieniowymi jego głównej ofiary.

Ocelot andyjski jest samotnikiem. Widywany jest w parach w okresie godowym i z młodymi po porodzie. Uważa się, że okres godowy trwa od lipca do grudnia, a porody odbywają się od października do kwietnia.

Główne zagrożenia

Do głównych zagrożeń tego gatunku należą degradacja i fragmentacja siedlisk. zabijanie w odwecie, polowanie dla pozyskania futer.