Irbis śnieżny

Duże

Panthera 

<h2>Wygląd</h2>Pantera śnieżna ma biało-szare lub szarobrązowe futro z ciemnoszarymi lub czarnymi plamkami i rozetami z bladymi środkami, co sprawia, że świetnie kamufluje się w górskim środowisku. Zimą futro staje się gęste i długie zapewniając ochronę nawet w ekstremalnie zimnych warunkach. Jej głowa, szyja i kończyny są czarno nakrapiane, a od szyi do ogona rozciągają się dwie ciemne linie. Pantera śnieżna ma jasnozielone lub szare oczy. Ma krótkie zaokrąglone uszy, które są szeroko rozstawione, a tył uszu jest czarny z jasnym środkiem. Pantera śnieżna jest przystosowana do życia na dużych wysokościach. Ma powiększoną jamą nosową, krótkie kończyny przednie i dobrze rozwinięte mięśnie klatki piersiowej. Posiada długie tylne kończyny i duże przednie łapy umożliwiające łatwiejsze poruszanie się po śniegu. Jej puszysty ogon jest wyjątkowo długi osiągając długość 1 m i stanowiąc 75-90% całkowitej długości ciała. Uważa się, że pomaga utrzymać równowagę na stromych zboczach.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Jej występowanie ogranicza się do wysokich gór Azji Środkowej, w tym Ałtaju, Tian Shan, Kun Lun, Pamir, Hindukuszu, Karakorum i Himalajów na terenie 12 krajów: Afganistanu, Bhutanu, Chin, Indii, Kazachstanu, Kirgistanu, Mongolii, Nepalu, Pakistanu, Rosji, Tadżykistanu i Uzbekistanu.Pantera śnieżna zajmuje głównie alpejskie i subalpejskie strefy, gdzie często występuje w stromym terenie, poprzecinanym klifami, grzbietami, wąwozami i skalistymi wychodniami.<h2>Behawior</h2>Pantera śnieżna jest samotnym drapieżnikiem i jest aktywna głównie o zmierzchu i świcie. Jest dobrze przystosowana do wspinania się po stromych i skalistych terenach alpejskich.Pantery śnieżne komunikują się głównie poprzez znakowanie zapachami i skrobanie. Fałdy głosowe pantery śnieżnej są mniej rozwinięte niż u innych panter i brakuje im grubej warstwy włóknisto-elastycznej tkanki, przez co nie może wydawać niskich i intensywnych „ryków” jak inne duże koty.<h2>Pożywienie</h2>Pantera śnieżna żeruje głównie na dzikich owcach i kozach, takich jak nahur górski (Pseudois nayaur), koziorożec syberyjski (Capra sibirica), markur śruborogi (Capra falconeri), owca dzika (Ovis ammon), piżmowiec górski (Moschus chrysogaster) i tar himalajski (Hemitragus jemlahicus), a zasięg jej występowania ściśle odzwierciedla zasięg dzikich zwierząt kopytnych.<h2>Główne zagrożenia</h2>Główne zagrożenia to konkurencja z żywym inwentarzem, degradacja siedlisk, zanikanie ofiar, zabijanie w odwecie i kłusownictwo w celu nielegalnego handlu (skórami, kośćmi i innymi częściami ciała).

Kategoria zagrożenia 

Narażony na wyginięcie

Masa ciała

Długość ciała

Długość ogona

Długość życia

Wielkość miotu

Gepard

Acinonyx 

<h2>Wygląd</h2>Gepard ma płową sierść pokrytą prawie w całości czarnymi, okrągławymi plamkami. Każdy gepard ma unikalny wzór plamek, często wykorzystywany do identyfikacji. Gepardy są łatwo rozpoznawalne dzięki ciężkim czarnym liniom rozciągającym się od wewnętrznego kącika każdego oka do zewnętrznego kącika ust, często nazywanym "liniami łzowymi".<h4>Ciekawostki</h4>Gepard królewski ma znacznie większe plamy, często łączące się w pasy. Ta rzadka odmiana wzoru umaszczenia jest wynikiem jednoogniskowej recesywnej mutacji genetycznej. Ponieważ jest to mutacja genetyczna, gepard królewski nie jest uważany za podgatunek. Osobniki z tym specyficznym wzorem umaszczenia występują na niewielkim obszarze południowej Afryki. Gepard jest znany z tego, że jest najszybszym ssakiem lądowym. Koty te mają liczne morfologiczne przystosowania do szybkości - długie kończyny, silne mięśnie ud i bardzo elastyczny kręgosłup, częściowo chowane pazury, dające dodatkową przyczepność podczas biegu i skrętów z dużą prędkością oraz długi ogon, który pomaga gepardowi utrzymać równowagę podczas biegu.<h4>Ciekawostka</h4>Gepard posiada powiększone płuca, serce i przewody nosowe oraz mniejsze kły w porównaniu z innymi kotowatymi - redukcja wielkości nasady górnych kłów pozwala na większy otwór nosowy dla zwiększonego wlotu powietrza.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Obecnie gepard występuje głównie w suchszych częściach Afryki Subsaharyjskiej i jest nadal dość szeroko rozprzestrzeniony w południowej i wschodniej Afryce, z dwoma głównymi obszarami w Namibii/Botswanie i w Kenii/Tanzanii. Ich zasięg jest jednak coraz bardziej rozdrobniony i mocno ograniczony.Gepard zamieszkuje otwarte tereny trawiaste i sawanny. Występuje również w suchym lesie, na półpustyni, w otwartych lasach i krzewach, a w lasach tropikalnych jest nieobecny. W środkowej części Sahary gepard występuje w siedliskach wysokogórskich, gdzie opady są nieco większe niż na otaczającej je pustyni.<h2>Behawior</h2>Gepard jest aktywny głównie w ciągu dnia. Ostatnie obserwacje wykazały, że gepardy są zaskakująco aktywne w nocy. Aktywność jest pozytywnie skorelowana z ilością dostępnego światła księżyca.Organizacja społeczna gepardów jest wyjątkowa wśród zwierząt kotowatych. Po opuszczeniu matki przez gepardy, samiec i samica zazwyczaj pozostają razem przez około sześć miesięcy, zanim się rozdzielą i pójdą w swoją stronę. Po rozdzieleniu, samice pozostają samotne, podczas gdy samce będą albo samotne, albo stworzą grupę z innymi samcami. Koalicje takie składają się zwykle z 2-3 samców, najczęściej osobników spokrewnionych, ale mogą to być również osobniki niespokrewnione.<h2>Pożywienie</h2>Gepard preferuje ofiary o masie ciała w zakresie 10-56 kg. Należą do nich impale, gazele Thomsona, springboki, guźce i inne antylopy, ale będzie polował również na mniejsze zwierzęta, takie jak zające lub ptaki. Koalicje samców atakują często większe ofiary, takie jak antylopy gnu czy zebry.<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównymi zagrożeniami dla geparda są utrata i fragmentacja siedlisk, zmiana sposobu użytkowania gruntów, zabijanie w odwecie i wyczerpywanie się bazy pokarmowej, co często prowadzi do zwiększonego drapieżnictwa na zwierzętach gospodarskich, a tym samym do nasilenia konfliktów z ludźmi.

Kategoria zagrożenia

narażony na wyginięcie

35-65 kg

113-140 cm

60-84 cm

do 14 lat, 20 lat w niewoli

4-6 kociąt

Karakal

Średnie

Caracal 

<h2>Wygląd</h2>Karakal jest średniej wielkości kotem o smukłym, wysokim ciele i długich nogach. Jest to największy z afrykańskich małych kotów. Futro karakala jest krótkie, płowobrązowe do ceglastoczerwonego, bez żadnych wzorów, a jego spodnia część ciała jest biaława. W okolicach nosa i oczu widoczne są ciemne linie i białe plamki. Ma trójkątne uszy zakończone kępkami włosów długości 4-5 cm. Jego ogon jest krótki i mierzy około jednej trzeciej długości ciała. Pomiędzy opuszkami ma sztywne włoski jako przystosowanie do poruszania się po piasku. Podobnie jak inne gatunki pustynne, karakal ma doskonały wzrok i słuch.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Karakal ma szeroki zasięg, który rozciąga się od Afryki po środkową i południowo-zachodnią Azję. Występuje od Afryki do Turcji przez Półwysep Arabski i Bliski Wschód do Turkmenistanu i północno-zachodnich Indii. Na kontynencie afrykańskim nie występuje jedynie w lasach tropikalnych zachodniej i środkowej Afryki oraz na pustyniach Namibii i środkowej Sahary.Zamieszkuje różnorodne siedliska i toleruje bardzo suche warunki. Występuje na półpustyniach, stepach, sawannach, w suchych i wilgotnych lasach lub lasach wiecznie zielonych. Preferuje tereny otwarte i suchsze, zarośla. Karakale nie występują na prawdziwych pustyniach.<h2>Behawior</h2>Karakal jest samotnikiem i prowadzi głównie nocny tryb życia, ale może być aktywny również w ciągu dnia, w zależności od siedliska i temperatury w ciągu dnia. W zimie zwiększa swoją aktywność dzienną.<h2>Pożywienie</h2>Karakal jest drapieżnikiem generalistycznym. Żeruje głównie na różnych małych i średnich ssakach i ptakach. Jego ofiarą padają zwykle zwierzęta o wadze poniżej 5 kg, takie jak młode antylopy, zające, gryzonie, ptaki, myszy, a czasem także bezkręgowce, ryby i gady.<h2>Główne zagrożenia</h2>Jednym z głównych zagrożeń dla karakala jest niszczenie siedlisk. Innym poważnym zagrożeniem są polowania, odłowy i trucie.

najmniejszej troski

6-18 kg

20-34 cm

16-19 lat

1-6 kociąt

Kot czarnołapy

Małe

Felis

<h2>Wygląd</h2>Kot czarnołapy jest jednym z najmniejszych gatunków kotów na świecie i najmniejszym w Afryce. Nazwa kota czarnołapego pochodzi od jego czarnych opuszek i spodnich części łap. Jego futro jest płowe i naznaczone czarnymi i brązowymi plamkami, łączącymi się w szerokie pasy na szyi, nogach i ogonie. Ogon jest stosunkowo krótki z czarną końcówką. Głowa kota czarnołapego jest podobna do głowy kota domowego, ma duże uszy i oczy.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Kot czarnołapy jest gatunkiem endemicznym południowej Afryki i występuje głównie w RPA i Namibii, występuje również w Botswanie, oraz marginalnie w Zimbabwe. Jest to zatem gatunek o ograniczonym zasięgu, o najbardziej ograniczonym zasięgu spośród wszystkich gatunków kotów w Afryce.Kot czarnołapy wybiera siedliska trawiaste i półpustynne, w tym jałowe, otwarte sawanny.<h2>Behawior</h2>Kot czarnołapy jest zwierzęciem żyjącym głównie na ziemi. Jest samotnym drapieżnikiem, aktywnym w nocy. W poszukiwaniu pożywienia pokonuje średnio 8,4 km.<h2>Pożywienie</h2>Dieta kota czarnołapego obejmuje wiele gatunków ofiar. Żywi się głównie gryzoniami takimi jak myszy i myszoskoczki, małymi ptakami i bezkręgowcami.&nbsp;<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównym zagrożeniem dla kotów czarnołapych jest degradacja siedlisk oraz nieselektywne metody zwalczania szkodników, takie jak stosowanie trucizn.

1-2.5 kg

37-52 cm

14-20 cm

do 16 lat w niewoli

1-4 kocięta

Manul stepowy

Otocolobus

<h2>Wygląd</h2>Manul jest bardzo charakterystycznym kotem o krótkich nogach, zwartej budowie ciała i długiej sierści, która sprawia, że wygląda na większego niż jest. Włosy na spodniej stronie ciałą są prawie dwa razy dłuższe niż na górze i bokach, co zapewnia kotu ciepło w ekstremalnych zimowych warunkach typowych dla jego siedliska. Umaszczenie manula może być różne - od szarego na północy zasięgu po żółto-brązowe lub lisio-rude w niektórych miejscach na południu zasięgu. Kolor może się również różnić w zależności od pory roku. Końcówki włosów są białe i tworzą srebrny, oszroniony wygląd. Broda, szyja i brzuch są białe. Kończyny są oznaczone subtelnym poziomym paskiem. Ogon jest gruby i krótki z czarną końcówką i kilkoma wąskimi czarnymi pierścieniami. Kolor futra zapewnia doskonały kamuflaż i pomagają manulowi wtopić się w otoczenie. Głowa manula jest szeroka i spłaszczona, a uszy małe, zaokrąglone i dobrze osadzone. Na czole rysuje się wzór w postaci małych czarnych plamek, a na policzkach ciemnych i białych pasków. Płaski profil głowy jest przystosowaniem do polowań na otwartym terenie. Jego oczy są otoczone białymi i czarnymi liniami i mają trzecią powiekę, która służy jako ochrona przed zimnymi wiatrami i burzami pyłowymi, które są powszechne w zasięgu jego występowania.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Manul występuje od Iranu przez całą Azji Środkową. Zasiedla głównie stepy Mongolii, Chin i płaskowyżu tybetańskiego. Na południowo-zachodnim krańcu zasięgu występuje w górach Zagros i Alborz w Iranie. W Afganistanie i Pakistanie występuje w górach Hindu-Kish-Hindu Raj.Kot Pallasa zasiedla górskie murawy, krzewy i trawiaste stepy, pagórkowate tereny, kamieniste alpejskie pustynie i półpustynie. Jest związany przede wszystkim z łagodnymi stepami i południowymi zboczami, gdzie nie gromadzi się głęboka pokrywa śnieżna.<h2>Behawior</h2>Manul jest samotnikiem, aktywnym głównie o zmierzchu, ale może żerować o każdej porze dnia i nocy. Jako schronienie wykorzystuje jaskinie, szczeliny skalne lub opuszczone nory innych zwierząt, takich jak świstaki, lisy i borsuki.<h2>Pożywienie</h2>Małe i średnie, niezimujące ssaki tworzące kolonie stanowią większość pokarmu manula. Żywi się głównie szczeczuszkami (Ochotona spp.) i małymi gryzoniami, takimi jak myszoskoczki (Meriones spp.), norniki, chomiki i skoczkowce (Dipus sagitta, Allactaga spp.).<h2>Główne zagrożenia</h2>Fragmentacja i degradacja siedlisk jest obecnie uważana za największe zagrożenie dla tego gatunku.

Bliski zagrożeniu

2-5 kg

46-65 cm

21-31 cm

2-6 kociąt

lew afrykański

<h2>Wygląd</h2>Lew jest bardzo umięśnionym i silnym kotem. Łopatki i przednie łapy są szczególnie masywne i potężne, dzięki czemu lwy mogą polować i obezwładniać duże ofiary. Lew ma jednolicie płowe umaszczenie, które wtapia się w trawiaste poszycie sawanny. Samce lwów mają ogony z frędzelkiem i grzywy, które różnią się od dość skąpego futra w gorących i wilgotnych obszarach do bardzo imponujących grzyw w łagodniejszym klimacie. Grzywa służy przyciągnięciu samic i stanowi wskaźnik kondycji samca lwa. Młode lwy mają różowe nosy, które w miarę dojrzewania stają się stopniowo upstrzone czarnymi plamkami. Lwy afrykańskie mają krótsze futro i bardziej wyraźny frędzel ogonowy niż lwy azjatyckie.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Lwy afrykańskie żyją w rozproszonych populacjach w całej Afryce Subsaharyjskiej. Lew preferuje trawiaste równiny i sawanny, zarośla nad rzekami i otwarte lasy z krzewami.<h2>Behawior</h2>Lwy są aktywne głównie nocą i o zmierzchu. Spędzają dużą część dnia i nocy na odpoczynku i są zazwyczaj aktywne przez cztery do sześciu godzin dziennie. Lew jest najbardziej towarzyskim gatunkiem ze wszystkich gatunków kotów – żyje w złożonych systemach społecznych zwanych stadami i wykazuje grupowe zachowania terytorialne. Samice współpracują ze sobą, co jest wyjątkowym zachowaniem wśród kotów. Władzę nad stadem sprawuje zazwyczaj jeden samiec.<h2>Pożywienie</h2>Lew jest drapieżnikiem, który zadowoli się praktycznie każdą, ale ma wyraźnie preferuje średnie i duże kopytne (100-300 kg), takie jak antylopy gnu, zebry, bawoły, żyrafy, kudu i koby. Dość często łapią też mniejsze antylopy, takie jak gazele i impale. W przypadku bardzo dużych ofiar, takich jak nosorożce, hipopotamy czy słonie polują tylko na zagubione lub osłabione młode lub bardzo osłabione osobniki dorosłe.<h2>Główne zagrożenia</h2>Główne zagrożenia dla lwów to zabijanie w odwecie (z użyciem włóczni, broni palnej i trucizn), kurczenie się bazy pokarmowej, kłusownictwo nastawione na pozyskiwanie mięsa oraz nadmierne lub źle zarządzanie polowania w celu zdobycia trofeów.

Wielkość miotu 

Lew afrykański

Kot nubijski

<h2>Wygląd</h2>Kot nubijski jest wielkości dużego kota domowego. Ma dłuższe nogi niż kot domowy, co daje mu bardziej wyprostowaną postawę w pozycji siedzącej. Jego futro jest krótkie, w odcieniach od czerwonawego do piaskowego lub beżowego do szarawego, zwykle naznaczone słabymi pręgami i plamami na ciele i bokach. Koty nubijskie mają krótkie pyski zabarwione na pomarańczowo wokół nosa i białe łaty poniżej oczu. Ogon jest długi z trzema czarnymi pierścieniami i ciemnym końcem. Jego opuszki łap są czarne, jak u kota czarnołapego. Kot nubijski odróżnia się od żbika europejskiego lżejszą budową, mniej wyraźnymi wzorami i cienkim, zwężającym się ogonem.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Występuje na rozległych obszarach Afryki oraz na obrzeżach Półwyspu Arabskiego aż do Morza Kaspijskiego. Występuje we wszystkich krajach wschodniej i południowej Afryki. W Afryce Północnej występują one nieciągle od Maroka przez Algierię, Tunezję i Libię do Egiptu. W Afryce Zachodniej jest szeroko rozpowszechniony od Mauretanii do Rogu Afryki, Sudanu i Etiopii.Kot nubijski ma bardzo szeroką tolerancję siedliskową i występuje na pustyniach, półpustyniach, sawannach, na terenach pagórkowatych, skalistych, krzaczastych i w lasach o niskiej gęstości, a także w lasach mieszanych.<h2>Behawior</h2>Kot nubijski jest gatunkiem samotniczym, ale może tworzyć tymczasowe, duże grupy składające się z samicy i jej potomstwa z kilku kolejnych miotów. Aktywny jest głównie w nocny, zwłaszcza na obszarach o gorącym klimacie lub w pobliżu terenów zamieszkałych przez człowieka.<h2>Pożywienie</h2>Głównymi ofiarami kota nubijskiego są gryzonie, takie jak szczury, myszy i nornice. Poluje również na zające, króliki, ptaki, owady, żaby, jaszczurki, ryby, a sporadycznie na kuny, łasice, tchórze i drób. Niekiedy atakuje młode antylopy lub zwierzęta gospodarskie.<h2>Główne zagrożenia</h2>Hybrydyzacja z kotami domowymi jest uważana za główne zagrożenie dla kota nubijskiego.

Długość ciała 

Długość życia 

Serwal

Leptailurus

<h2>Wygląd</h2>Sierść serwala jest jasnożółta, żółtobrązowa lub płowa z czarnymi plamkami. Na szyi i ramionach plamy często łączą się w prążki. Spodnia część ciała jest białawo-żółtawa i pozbawiona plamek. Dzięki smukłym i długim nogom oraz wydłużonej szyi serwal jest dobrze przystosowany do polowania na małe ofiary w długiej trawie. Jego tylne nogi są dłuższe niż przednie. Ma zwinne łapy i silne zakrzywione pazury, które służą do chwytania myszy i szczurów. Głowa serwala jest mała i delikatna. Jego uszy są bardzo duże, wysoko osadzone i blisko siebie. Tył ucha jest czarny z wyraźnym, poziomym, białym paskiem. Ogon serwala jest stosunkowo krótki.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Serwal występuje w 34 krajach afrykańskich. Zamieszkuje Afrykę Subsaharyjską z wyjątkiem lasów tropikalnych i pustyń.Zamieszkuje różne tereny trawiaste, takie jak trzcinowiska, bagna, sawanny trawiaste lub mokradła oraz lasy. Preferuje raczej wilgotne siedliska i jest często spotykany wzdłuż rzek.<h2>Behawior</h2>Serwal jest terytorialnym samotnikiem. Wykazuje aktywność głównie o zmierzchu i w nocy, w dzień odpoczywa. W porze wilgotnej serwal poluje również w dzień. Zwiększona dzienna aktywność obserwowana jest również u samic z młodymi.<h2>Pożywienie</h2>Główną zdobyczą serwala są małe ssaki, zwłaszcza gryzonie, a w szczególności szczury. Poluje również na myszy, ptaki, jaszczurki i węże, żaby, ryby i owady.<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównym zagrożeniem dla serwala jest utrata i degradacja siedlisk podmokłych spowodowana głównie postępującą urbanizacją i zmianami w użytkowaniu gruntów. Takie tereny podmokłe charakteryzują się wysokim zagęszczeniem gryzoni w porównaniu z innymi i są głównymi obszarami występowania serwala.

Złotokot afrykański

<h2>Wygląd</h2>Złotokot afrykański jest kotem średniej wielkości, o zwartej budowie i stosunkowo krótkich nogach. Jego głowa jest mała w stosunku do ciała, a uszy są zaokrąglone. Futro może mieć kolor czerwonobrązowy lub szarawy, być nakrapiane lub gładkie. Gardło, klatka piersiowa i spód ciała są białe, a na brzuchu znajdują się zazwyczaj duże ciemne plamy. Złotokoty afrykańskie złote mają białe plamy wokół oczu i na policzkach. Na terenach, gdzie odnotowano występowanie melanistycznych kotów złocistych, stanowią one około 5% wszystkich osobników. Ogon kota afrykańskiego złotego stanowi około jedną trzecią długości jego ciała.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Złotokot afrykański jest gatunkiem endemicznym afrykańskich lasów tropikalnych i występuje w całej Afryce równikowej, od Senegalu przez Kotlinę Kongo aż po Ugandę.Jest gatunkiem silnie związanym z wilgotnymi lasami. Preferuje głównie lasy równikowe. Niemniej jednak, wydaje się mieć spore zdolności adaptacyjne i występuje również w lasach górskich i bambusowych, a także w lasach przybrzeżnych i zadrzewionych sawannach.<h2>Pożywienie</h2>Większość ofiar złotokota afrykańskiego stanowią gryzonie. Poluje także na ptaki, nietoperze i naczelne.<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównym zagrożeniem dla złotokota afrykańskiego jest utrata siedlisk i ich fragmentacja w wyniku wylesiania.

65-90 cm

28-35 cm

do 12 lat

Kot pustynny

<h2>Wygląd</h2>Kot pustynny jest drugim, po kocie czarnołapym (Felis nigripes), najmniejszym przedstawicielem rodzaju Felis. Umaszczenie kota piaskowego jest blade – typowe dla gatunku zamieszkującego tereny piaszczyste. Jego grzbiet jest delikatnie pręgowany, a boki mają kolor srebrzysty. Niektóre osobniki mają ciemne poziome pręgi na nogach. Ogon kota pustynnego jest długi z 2-8 czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Brzuch, gardło i policzki są białe. Na pysku znajduje się czerwonawy pasek biegnący od zewnętrznego kącika oka przez policzek. Ma duże oczy barwiące się od bursztynowego przez zieleń do niebieskawego. Uszy kota pustynnego są bardzo duże, zakończone czarnymi końcówkami, osadzone szeroko i nisko po bokach szerokiej i spłaszczonej głowy. Kot piaskowy nie chowa całkowicie pazurów podczas chodzenia.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Rozmieszczenie kota pustynnego jest nieciągłe. W północnej Afryce występuje marginalnie na Saharze Zachodniej i został odnotowany w Algierii, w Grand Occidental, w regionie Béni Abbès i w rejonie Tindouf. Jest również nieregularnie rozprzestrzeniony na Półwyspie Arabskim i występuje od Iranu do Kazachstanu.Kot piaskowy jest jedynym kotowatym występującym głównie na prawdziwych pustyniach. Preferuje obszary o skąpej roślinności z domieszką terenów piaszczystych i skalistych.<h2>Behawior</h2>Kot pustynny jest samotnikiem. Samce i samice spotykają się zazwyczaj tylko w okresie godów. Kot pustynny jest aktywny głównie w nocy, poluje tylko nocą.<h2>Pożywienie</h2>Kot piaskowy żywi się głównie małymi gryzoniami żyjącymi w piasku, ptakami, młodymi zającami, gadami i owadami.<h2>Ciekawostka</h2>Koty pustynne znane są jako łowcy węży - żerują na dwóch gatunkach żmij, uderzając je mocno w głowę, a następnie przegryzają kark, by zabić. W przypadku nadmiaru mięsa z większych ofiar, kot piaskowy chowa je pod izolacyjną warstwą piasku w celu późniejszego spożycia.<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównym zagrożeniem jest utrata i degradacja siedlisk, co może prowadzić do fragmentacji populacji. Dodatkowym zagrożeniem jest introdukcja zdziczałych i domowych kotów. Bezpośrednio konkurują one z kotem piaskowym o zdobycz i mogą przenosić choroby.

1,3-3,4 kg

39-52 cm

22-31 cm

Ryś iberyjski 

Lynx 

<h2>Wygląd</h2>Ryś iberyjski jest o połowę mniejszy od rysia euroazjatyckiego. Zarówno pod względem ekologii, jak i średniej masy ciała, ryś iberyjski jest bardzo podobny do rysia kanadyjskiego. Ma małą głowę, krótki korpus i długie nogi. Jego ogon jest krótki z czarną końcówką, a na uszach ma charakterystyczne czarne pędzelki. Szata rysia iberyjskiego jest żółtawa, czerwonawa, szara lub brązowawa i wyraźnie brązowo lub czarno cętkowana. Jego brzuch jest tylko blady. Ryś iberyjski ma rzucającą się w oczy kryzę, która jest bardziej wyraźna u dorosłych.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Historycznie ryś iberyjski występował we wszystkich częściach Półwyspu Iberyjskiego i był szeroko rozpowszechniony, ale na początku XX wieku stał się bardzo rzadki. Pozostały tylko dwie małe populacje - jedna w południowo-zachodniej Hiszpanii, w Andújar-Cardeña we wschodniej części Sierra Morena, oraz populacja w Doñana-Aljarafe, na obszarze chronionym Doñana i okolicach.Ryś iberyjski żyje w śródziemnomorskich lasach złożonych z rodzimych dębów i obfitego runa leśnego oraz w zaroślach makii. Preferuje mozaikę gęstych zarośli jako schronienia i otwarte tereny trawiaste do polowań.<h2>Behawior</h2>Ryś iberyjski jest aktywny głównie w nocy i o zmierzchu, ale może być również aktywny w ciągu dnia. Okres godowy przypada na okres od stycznia do lipca, a szczyt przypada na styczeń-luty.<h2>Pożywienie</h2>Ryś iberyjski jest wyspecjalizowanym drapieżnikiem i zapoluje przede wszystkim (80-100%) na króliki europejskie (Oryctolagus cuniculus). Alternatywnie poluje na gryzonie, kuropatwy, młode jelenie i daniele, zające, kaczki, gęsi, gady itp. Żywią się również świeżą padliną.<h2>Główne zagrożenia</h2>Ryś iberyjski jest z natury bardzo wrażliwy, ponieważ jest w dużym stopniu zależny od jednego gatunku zdobyczy, ma ograniczone rozprzestrzenianie się i jego spektrum siedlisk jest wąskie. Populacje rysia iberyjskiego zmniejszyły się z powodu drastycznego zmniejszenia jego głównej ofiary - królika, z powodu zmian siedliskowych, nadmiernych polowań i chorób.

Ryś euroazjatycki

<h2>Wygląd</h2>Ryś euroazjatycki jest najwyższym z rodziny rysi. Osobniki z północnej i wschodniej części jego zasięgu są na ogół większe niż z południa i zachodu. Ryś euroazjatycki ma długie nogi, a zimą jego łapy są gęściej pokryte sierścią, co działa jak rakiety śnieżne i umożliwia sprawniejsze przemieszczanie się w głębokim śniegu. Jego ogon jest krótki z czarną końcówką. Jego uszy mają czarny grzbiet z białą plamką z długimi czarnymi pędzelkami. Futro rysia euroazjatyckiego może mieć barwę od szarej do czerwonawej lub żółtawej. Wzory sierści różnią się od unikalnych rozet, do wyraźnych plamek, które mogą być małe lub duże. Brzuch, klatka piersiowa i spód rysia euroazjatyckiego są jasne. Podgatunek L. l. isabellinus z Azji Środkowej ma sierść prawie zupełnie pozbawioną wzorów.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Ryś euroazjatycki ma jeden z największych zasięgów spośród wszystkich gatunków kotów. Występuje od Atlantyku w Europie Zachodniej przez lasy borealne Rosji aż do Azji Środkowej i płaskowyżu tybetańskiego do wybrzeża Pacyfiku na wschodzie. Około 75% jego zasięgu znajduje się w granicach Rosji.Ryś euroazjatycki występuje w różnych warunkach środowiskowych i klimatycznych. Ogólnie rzecz biorąc, ryś euroazjatycki kojarzy się głównie z obszarami leśnymi, które utrzymują dobre populacje zwierząt kopytnych i zapewniają wystarczającą osłonę do polowań.<h2>Behawior</h2>Ryś euroazjatycki jest zwierzęciem samotniczym i terytorialnym. Jest aktywny głównie o świcie i zmierzchu. Jest skutecznym myśliwym. Może zabić zdobycz nawet 3-4 razy większą od siebie.<h2>Pożywienie</h2>Ryś euroazjatycki żeruje głównie na małych i średnich zwierzętach kopytnych, takich jak sarny, kozice, renifery i jelenie piżmowe. Wszystkie gatunki rysi polują na mniejsze ofiary, takie jak zajęczaki. Od czasu do czasu ryś euroazjatycki atakuje również większe zwierzęta kopytne, takie jak jelenie, ale w większości przypadków są to młode osobniki.<h2>Główne zagrożenia</h2>W Europie główne zagrożenia dla rysi to kłusownictwo, zabijanie w odwecie, utrata siedlisk i ich fragmentacja, głównie z powodu rozwoju infrastruktury, słabego zarządzania terenem i przypadkowych śmierci w wypadkach komunikacyjnych.W Azji główne zagrożenia obejmują utratę i fragmentację siedlisk, głównie z powodu hodowli zwierząt gospodarskich, rozwoju infrastruktury, wydobycia zasobów i wyrębu oraz kłusownictwa, głównie w ramach zabijania w odwecie z powodu zabijania zwierząt gospodarskich lub handlu futrami.

Ryś euroazjatycki 

Żbik europejski

<h2>Wygląd</h2>Żbik jest wielkości dużego kota domowego. Ma szeroką głowę i szeroko rozstawione uszy. Sierść żbika jest gruba i długa zimą, szarobrązowa z wyraźnym wzorem złożonym z czarnych pasków na głowie, szyi, kończynach i wyraźną linią wzdłuż grzbietu. Żbiki ma puchaty ogon z kilkoma czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Niektóre osobniki mają białą plamę na gardle. W zimowym futrze nogi żbika wydają się krótkie, a jego budowa zbita; w rzeczywistości ma dłuższe nogi niż większość kotów domowych.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Żbik europejski zasiedla niektóre części Europy i Rosji, aż po Azję Środkową.Związany jest głównie z siedliskami leśnymi i najczęściej występuje w lasach liściastych lub mieszanych. Zasiedla również siedliska trawiaste i stepowe i można go spotkać w śródziemnomorskich buszach makia, lasach łęgowych, granicach bagien, wzdłuż wybrzeży morskich lub na bardzo wilgotnych terenach bagiennych.<h2>Behawior</h2>Żbiki europejskie są uważane za drapieżniki samotne, aktywne głównie nocne i terytorialne. Na obszarach o niskiej aktywności człowieka żbiki są często aktywne w ciągu dnia, a ich aktywność wzrasta o świcie i zmierzchu.<h2>Pożywienie</h2>Głównym pokarmem żbików europejskich są gryzonie, takie jak szczury, myszy i nornice, nie mają szczególnych preferencji gatunkowych. Na obszarach występowania królików mogą one być głównym łupem żbików.<h2>Główne zagrożenia</h2>Jednym z głównych zagrożeń dla żbików europejskich jest hybrydyzacja z kotami domowymi, która może prowadzić do utraty zmienności genetycznej lub utraty specyficznych adaptacji.

Długość ogona 

Ok. 10 lat na wolności, 12-16 lat w niewoli

Kot tybetański

<h2>Wygląd</h2>Kot tybetański ma krępą budowę ciała i stosunkowo krótkie nogi. Na Wyżynie Tybetańskiej miejscowi nazywają ją “kotem trawiastym”, ponieważ jej sierść odpowiada kolorowi suchej trawy. Sierść kota tybetańskiego jest szara zimą, a ciemnobrązowa latem. Jego boki, kończyny i policzki są oznaczone lekko brązowymi poziomymi paskami. Dolna warga, podbródek i brzuch są białe, a szyja bladobrązowa. Uszy zakończone są brązowymi pędzelkami, a tył jest bladożółto-brązowy. Ogon chińskiego kota górskiego jest puchaty i pręgowany z czarnym koniuszkiem.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Występuje endemicznie w Chinach i ma ograniczony zasięg, występując jedynie na wschodnim płaskowyżu Qinghai-Tybet.Żyje na dużych wysokościach i na obszarach o surowych, ekstremalnych warunkach. Klimat wysokogórski jest suchy, wietrzny i bardzo gorący lub bardzo zimny. Kot chiński zasiedla stepy, alpejskie tereny łąkowe i krzaczaste.<h2>Behawior</h2>Niewiele jest informacji o ekologii, rozmieszczeniu przestrzennym, wymaganiach siedliskowych i zachowaniu kota tybetańskiego. Wydaje się być samotnikiem aktywnym w nocy lub o zmierzchu. W ciągu dnia spoczywa w jaskiniach wykopanych przez świstaki lub borsuki, gdzie rodzi i wychowuje młode.<h2>Pożywienie</h2>Gryzonie są główną zdobyczą kota tybetańskiego. Łowią głównie golce, nornice i szczeczuszki. Polują również na ptaki, takie jak bażanty i kuropatwy.<h2>Główne zagrożenia</h2>Chemikalia stosowane do zwalczania gryzoni mogą powodować wtórne zatrucia u drapieżników, takich jak kot tybetański. Innym zagrożeniem jest polowanie dla futer, które są wykorzystywane głównie lokalnie do produkcji tradycyjnych kapeluszy i odzieży.Niedawne badania wykazały, że pojawiły się obawy dotyczące potencjalnej introgresji genetycznej kotów domowych.

Lew azjatycki

<h2>Wygląd</h2>Lew ma muskularne ciało z bardzo silnymi przednimi łapami. Jego ubarwienie waha się od płowego i szarego do żółtawo-czerwonego i ciemnobrązowego. Kolor jego nosa staje się ciemniejszy z wiekiem u obu płci, a grzywy z czasem stają się bardziej wyrażone i ciemniejsze. Lew azjatycki ma mniejszą i krótszą grzywę niż lew afrykański, dlatego ich uszy są zawsze widoczne. Samce lwów azjatyckich mają bardziej wyraźną kępkę włosów na łokciach niż ich krewni w Afryce. Najbardziej uderzającą cechą jest jednak charakterystyczna skóra brzucha (fałd brzuszny) lwa azjatyckiego, która jest rzadko spotykana u lwów zamieszkujących Afrykę.<h2>Występowanie</h2>Do przełomu XIX i XX wieku lew azjatycki występował tylko w lesie Gir w Gujarat w Indiach. Obecnie lwy występują również poza obszarem chronionym Gir, np. w lasach Girnar, Mitiyala, na obszarach przybrzeżnych Sutrapada-Kodinar, Jafarabad-Rajula aż do wzgórz Savarkundla i Palitatna.Lew azjatycki występuje głównie w siedliskach leśnych, natomiast lew afrykański zamieszkuje głównie ekosystemy sawannowe. Lwy azjatyckie preferują wilgotne lasy mieszane.<h2>Behawior</h2>Lwy azjatyckie są aktywne głównie w nocy i o zmierzchu. Większą część dnia spędzają na odpoczynku. Podobnie jak lwy afrykańskie żyją w złożonym systemie społecznym, ale struktura stada różni się, a nawet zmienia się lokalnie w zależności od dostępności zasobów. Wielkość stada lwów azjatyckich (mierzona liczbą dorosłych samic) jest zwykle mniejsza niż w populacjach lwów afrykańskich.<h2>Pożywienie</h2>Lew azjatycki poluje głównie na zwierzęta kopytne, takie jak małe jelenie i antylopy. <h2>Główne zagrożenia</h2>W przeszłości lwy azjatyckie zostały zredukowane do jednej populacji z powodu łowiectwa oraz utraty i fragmentacji siedlisk. Chociaż zagrożenia te zostały przezwyciężone dzięki rygorystycznej ochronie, obecnie główne zagrożenia są w dużej mierze związane z konfliktami między człowiekiem a kotami spowodowanymi ich bliskim sąsiedztwem.

Lew azjatycki 

Ryś rudy

Wyróżnia się dwa podgatunki:<ul><li>Lynx rufus rufus</li><li>Lynx rufus fasciatus</li></ul><h2>Wygląd</h2>Ryś rudy jest kotem średniej wielkości. Jego nazwa pochodzi od krótkiego ogona, który mierzy średnio tylko 14 cm. Na grzbietowej stronie ogona znajdują się czarne paski natomiast spód jest biały, a nie czarny jak u innych gatunków rysi. Ryś rudy wygląda bardzo podobnie do rysia kanadyjskiego, ale ma krótsze frędzelki na uszach, krótsze nogi, mniejsze łapy bez mocno owłosionych spodów i bardziej krępy wygląd. Jego głowa jest mała i szeroka, otoczona kołnierzem futra. Futro kota jest gęste i miękkie, a jego kolor i wzory różnią się znacznie w zależności od regionu. Kolor sierści może być brązowy, żółtobrązowy, czerwonawy lub jasnoszary; wzór na sierści może nie występować lub wyrażać się w postaci brązowych lub czarnych plamek czy pasków. Brzuch i spód nóg są jasne z ciemnymi plamkami.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Zasięg występowania rozciąga się od południowej Kanady przez Stany Zjednoczone do północnego i środkowego Meksyku na południe do stanu Oaxaca.Zasiedla borealne lasy iglaste i mieszane, lasy liściaste, nadmorskie bagna, pustynie i zarośla. Najważniejszymi wymaganiami siedliskowymi rysia rudego jest wystarczająca ilość pożywienia i roślinności, w której może się ukryć podczas polowania i odpoczynku.<h2>Behawior</h2>Ryś rudy jest gatunkiem samotniczym, żerującym o zmierzchu, ale w zależności od środowiska może być aktywny w dzień lub w nocy. Podczas polowania wykorzystuje gęstą roślinność do zasadzek na swoje ofiary. Rysie żyją na ziemi, ale są dobrymi wspinaczami i uciekają na drzewa, gdy są czują się zagrożone.<h2>Pożywienie</h2>Dieta rysia rudego jest bardzo zróżnicowana. W większości obszarów jego główną zdobyczą są króliki i zające, ale poluje również małe gryzonie, szczury, wiewiórki, bobry, ptaki, oposy, pekari, a czasami małe zwierzęta kopytne, takie jak sarny.<h2>Główne zagrożenia</h2>Utrata siedlisk spowodowana działalnością człowieka jest uważana za główne zagrożenie dla rysia rudego na całym obszarze jego występowania.

6-20 kg

50-120 cm

9-25 cm

10-17 lat

1-8 kociąt

Taraj

Prionailurus

<h2>Wygląd</h2>Taraj jest kotem średniej wielkości. Jego sierść jest krótka, gęsta i szara. Głowa i ciało pokryte wzorem w postaci małych czarnych pasków i plamek. Na pysku, grzbiecie i szyi plamy łączą się w krótkie linie. Ma biały brzuch, a na wysokości gardła rysują się dwie ciemne, poprzeczne pręgi. Głowa jest stosunkowo duża i szeroka z małymi, zaokrąglonymi uszami. Tylna część uszu jest czarna z białymi plamkami. Gruby, muskularny ogon jest jak na kotowate bardzo krótki i mierzy zaledwie jedną trzecią długości ciała. Ogon oznaczony jest 5-6 czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Nogi taraja są krótkie, krępe i mocno zbudowane. Pazury taraja nigdy nie są całkowicie schowane. Posiadają słabo rozwiniętą błonę pławną między palcami. W przeciwieństwie do kotka kusego taraje nie wykazują wyraźnych zmian morfologicznych przystosowujących je do polowania na ryby.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Liczebność gatunku szybko maleje we wszystkich krajach, zwłaszcza w Azji Południowo-Wschodniej. Gatunek ten występuje głównie w regionie Terai u podnóża Himalajów, w Indiach Wschodnich po Bangladesz.Taraj jest silnie związany z terenami podmokłymi. Zwykle żyje w pobliżu wody i tam, gdzie występuje gęsta roślinność. Występuje w siedliskach, takich jak bagna i bagna, lasy namorzynowe, trzcinowiska, strumienie.<h2>Behawior</h2>Taraje spędzają większość czasu ukrywając się w gęstwinie. Są doskonałymi pływakami i nurkami. Polują samotnie, głównie w płytkiej wodzie, używając przednich łap do chwytania ryb.<h2>Pożywienie</h2>Taraje zjadają głównie ryby i inne zwierzęta wodne. Żywią się również ptakami, płazami, takimi jak żaby, małe ssaki, gryzonie, gady (np. węże), ślimaki, skorupiaki i mięczaki.<h2>Główne zagrożenia</h2>Główne zagrożenia to utrata i fragmentacja siedlisk, a także nielegalne polowanie i zabijanie w odwecie. Tereny podmokłe i bagna są przekształcane w uprawy rolnicze i pod tworzenie osiedli ludzkich.

Taraj 

Tygrys azjatycki

<h2>Wygląd</h2>Tygrys jest największym żyjącym gatunkiem kota i jedynym kotem w paski. Ma czerwono-pomarańczową lub żółtobrunatną sierść z czarnymi paskami i białym brzuchem. Wzór jest unikalny dla każdego osobnika. Samce mają wyraźną kryzę, szczególnie u tygrysa sumatrzańskiego.Ciało tygrysa jest stworzone do zabijania dużych zwierząt kopytnych. Ma stosunkowo dużą czaszkę, potężne ciało i kły.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Tygrysy żyją w rozproszonych populacjach w 13 krajach: Bangladeszu, Bhutanie, Kambodży, Chinach, Indiach, na wyspie Sumatra w Republice Indonezji, Laos, Malezji, Birmie, Nepalu, Rosyjskim Dalekim Wschodzie, Tajlandii i Wietnamie.Tygrys występuje w wielu środowiskach, od tropikalnych wiecznie zielonych i liściastych lasów Azji Południowej po lasy iglaste, dębowe i brzozowe Rosyjskiego Dalekiego Wschodu.<h2>Behawior</h2>Tygrys jest samotnikiem. Samice posiadają indywidualne terytoria. Samce są bardzo rozproszone, a ich terytoria często zachodzą na siebie. Tygrysy polują na ziemi. Często zaciągają zabitą ofiarę do swojej kryjówki, by tam się posilić. Ukrywają resztki zdobyczy, które nie zostały jeszcze spożyte i wracają po nią kiedy zgłodnieją.<h2>Pożywienie</h2>Głównymi łupami tygrysa są duże zwierzęta kopytne, takie jak aksis, gaur, sambar, dzik i mundżak. Tygrys poluje również na jelenie i pawie.<h2>Główne zagrożenia</h2>Jednym z największych zagrożeń dla tygrysa są nielegalne polowania. Są zabijane dla skóry, kości, mięsa i innych części ciała, w szczególności tradycyjnych leków wschodnioazjatyckich.

Rozmiar miotu

pantera mglista 

Neofelis

<h2>Wygląd</h2>Pantera mglista jest średniej wielkości kotem. Ma stosunkowo krótkie, mocne nogi zakończone szerokimi łapami. Kończyny tylne są znacznie dłuższe niż przednie, a ogon jest wyjątkowo długi (zazwyczaj odpowiada długości ciała) i pozwala zręcznie balansować na cienkich gałęziach drzew. Pantera mglista ma dość długą czaszkę, a wraz z siostrzanym gatunkiem, panterą sundajską, posiadają proporcjonalne najdłuższe kły wśród wszystkich kotów. Wzory na sierści to przypominające chmury rozety o ciemnych brzegach i jaśniejszych środkach, które były inspiracją do nadania temu gatunkowi takiej nazwy. Kolor futra może się przechodzić od żółtawo-brązowego do srebrno-szarego, aż po ziemistobrązowy lub ciemnoszary. Wzdłuż kręgosłupa biegną dwa ciemne pasy, a ogon ma 6 pierścieni. Spodnie części ciała są białe lub jasnobrązowe, na kończynach i podbrzuszu znajdują się czarne plamy, a na tyle szyi zaobserwujemy dwa wyraźne, ciemne pasy.<h2>Występowanie</h2>Występują od wschodniego i południowego podnóża Himalajów w Nepalu, przez Bhutan i Indie, po Mjanmę, południowe Chiny, półwysep Malezja i Indochiny (Wietnam, Laos, Tajlandia, Kambodża).Zamieszkuje najgłębsze obszary wiecznie zielonych lasów i jest ściśle związana z pierwotnymi lasami tropikalnymi.<h2>Behawior</h2>Pantera mglista jest samotnym drapieżnikiem, którego aktywność odnotowuje się o każdej porze dnia i nocy, ale zwykle z nieco większą aktywnością w nocy lub o zmierzchu. Łatwo porusza się wśród drzew, jest doskonałym wspinaczem.<h2>Pożywienie</h2>Żywi się drzewnymi i lądowymi kręgowcami, takimi jak małe jelenie, małpy, wiewiórki, jeżozwierze, łuskowce, dziki i ptaki. Niekiedy polują na domowe ptactwo i kozy. Nie interesują się padliną.<h2>Główne zagrożenia</h2>Największym zagrożeniem dla pantery mglistej jest utrata i rozdrobnienie siedlisk spowodowane wylesianiem i przekształcaniem gruntów w grunty rolne.

Pantera mglista 

Mormi złocisty 

Catopuma

<h2>Wygląd</h2>Mormi złocisty jest kotem średniej wielkości o stosunkowo długich nogach. Wyglądem przypomina złotego kota afrykańskiego (Caracal aurata). Najpowszechniejszym kolorem futra jest złocisty lub czerwonobrązowy, ale może być ciemnobrązowy, a także szary.Najbardziej charakterystyczne cechy tego kota to białe linie z ciemnobrązowym lub czarnym obrysem, które biegną policzki oraz od wewnętrznych kącików oczu ku czubkowi głowy. Uszy są zaokrąglone z czarnym grzbietem i szarą plamką. Klatka piersiowa, brzuch i wewnętrzna strona ud są białe z niewielkimi plamami. Nogi i ogon są szare lub czarne w dystalnych końcach. Końcowa połowa ogona jest biała od spodu i często noszona z zawiniętym do góry końcem.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Obszar występowania mormiego złocistego jest podobny do występowania pantery mglistej (Neofelis nebulosa), pantery sundajskiej (Neofelis diardi) i lamparcika marmurkowego. Występuje od podnóża Himalajów po Chiny i Azję Południowo-Wschodnią. Zasiedla również Bangladesz, Bhutan, Kambodżę, Indie, Indonezję, Laotańską Republikę Ludowo-Demokratyczną, Malezję, Mjanmę, Nepal, Tajlandię i Wietnam.Występuje w różnych leśnych siedliskach, takich jak tropikalne i subtropikalne, wilgotne wiecznie zielone lasy mieszane i suche lasy liściaste.<h2>Behawior</h2>Niewiele wiadomo o zachowaniach mormiego złocistego ze względu na słabe poznanie tego gatunku. Uważano, że jest to kot aktywny głównie w nocy, ale najnowsze dane wskazują, że jest może być również aktywny o zmierzchu, a także w ciągu dnia.<h2>Pożywienie</h2>Mormi złocisty jest przede wszystkim naziemnym myśliwym. Poluje na różne gatunki i wydaje się być drapieżnikiem generalistycznym i oportunistycznym. Wiadomo, że poluje na płazy, małe gady (jaszczurki, węże), owady, ptaki, naczelne, drób i małe zwierzęta kopytne, takie jak mundżak i kaczyl.<h2>Główne zagrożenia</h2>Brakuje informacji na temat populacji mormiego złocistego i jego statusu. Głównymi zagrożeniami wydają sie utrata siedlisk i zmiany spowodowane wylesianiem na obszarze występowania. Lasy Azji Południowo-Wschodniej charakteryzują się najszybszym na świecie regionalnym wskaźnikiem wylesiania ze względu na ekspansję plantacji palmy olejowej, kawy, akacji i kauczuku.

lampart

<h2>Wygląd</h2>Lamparty są bardzo zróżnicowane pod względem wielkości i ubarwienia w całym swoim szerokim zasięgu geograficznym.Lamparty w Afryce są zazwyczaj największe i mogą ważyć do 90 kg. Zazwyczaj futro lamparta jest żółtawe do oliwkowego i czarno nakrapiane z unikalnymi wzorami. W Afryce osobniki melanistyczne są rzadkie, ale w wilgotnych siedliskach leśnych, jak na Jawie i w Malezji, melanizm jest bardziej powszechny. Kolor i wzory futra lamparta wydają się być związane z typem siedliska. Lamparty zamieszkujące sawannę mają kolor od płowego do ochrowego, lamparty na pustyniach są jaśniejsze do żółtobrązowego, a w chłodniejszych rejonach bardziej szarawe. Osobniki z lasów deszczowych są ciemniejsze i mają złoty kolor, natomiast lamparty zamieszkujące wysokie góry są jeszcze ciemniejsze niż te z lasów deszczowych.Lampart ma bardzo umięśnione i stosunkowo krótkie nogi z szerokimi łapami. Ma długie ciało i ogon, który pomaga we wspinaniu się na drzewa. Pomimo stosunkowo niewielkich rozmiarów ciała, lampart jest w stanie chwytać duże ofiary. Jego czaszka jest masywna, co daje dużo miejsca na umocowanie potężnych mięśni szczęki. Ma szczególnie długie wąsy, a w brwiach często znajduje się kilka bardzo długich włosów, chroniących oczy i ułatwiających poruszanie się wśród roślinności w ciemności.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Zasięg geograficzny lamparta jest dość szeroki. Zamieszkuje Afrykę i Azję. Jego zasięg rozciąga się od Afryki Subsaharyjskiej z resztkami populacji w Afryce Północnej, przez Półwysep Arabski i Pustynię Synaj/Judean, południowo-zachodnią i wschodnią Turcję, przez południowo-zachodnią Azję i Kaukaz aż do Himalajów, Indii, Chin i rosyjskiego Dalekiego Wschodu. Występuje również na wyspie Jawa oraz na Sri Lance.Występuje od tropikalnych lasów deszczowych do umiarkowanych obszarów liściastych i alpejskich, aż po wysokie zbocza górskie, a także na sawannach, w buszu, suchych zaroślach, na łąkach i pustyniach.<h2>Behawior</h2>Lampart jest samotnym i terytorialnym drapieżnikiem. Jest on aktywny głównie między zachodem a wschodem słońca, ale populacje w niezakłóconych obszarach lasów deszczowych wykazują dużą aktywność w ciągu dnia.<h2>Główne zagrożenia</h2>Utrata i fragmentacja siedlisk, zmniejszenie się bazy pokarmowej, nielegalny handel dzikimi zwierzętami, zabijanie w odwecie i źle zarządzane polowania na trofea to główne problemy prowadzące do zmniejszenia liczebności lamparta.

17-90 kg

91-191 cm

13-21 lat

Lampart cętkowany

Ryś kanadysjki

<h2>Wygląd</h2>Jest to średniej wielkości, długonogi kot. Tylne kończyny rysia kanadyjskiego są znacznie dłuższe niż przednie, a przednie łapy są większe niż tylne. Łapy mają bardzo gęste futro rosnące między opuszkami, a ponieważ są duże i szerokie działają jak rakiety śnieżne, pozwalając rysiowi kanadyjskiemu poruszać się w głębokim śniegu łatwiej niż innym współżyjącym z nim zwierzętom mięsożernym. Jego futro jest czerwonobrązowe do szarobrązowego z wyraźnymi ciemniejszymi plamkami. Pysk rysia kanadyjskiego jest otoczony kołnierzem z futra, a uszy z czarnym grzbietem zakończone są frędzelkami.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Zasięg występowania rysia kanadyjskiego obejmuje większą część Kanady, gdzie nadal zajmuje 95% swojego historycznego zasięgu, oraz część północnych Stanów Zjednoczonych, wzdłuż Gór Skalistych do Kolorado. Jego zasięg pokrywa się z zasięgiem jego głównej ofiary, zająca amerykańskiego Lepus americanus.Ryś kanadyjski zamieszkuje lasy borealne pokrywające większą część Kanady i Alaski.<h2>Behawior</h2>Ryś kanadyjski jest samotnym drapieżnikiem. W miarę zmniejszania się liczby zajęcy, mniej rysi rozmnaża się, tworząc mniejsze mioty z niewielką liczbą potomstwa. Wraz ze wzrostem liczebności zajęcy wzrastają wskaźniki reprodukcji rysia. Większość urodzeń ma miejsce na przełomie maja i czerwca.<h2>Ciekawostka</h2>Żaden inny gatunek kota nie jest tak silnie związany ze swoją główną ofiarą, jak ryś kanadyjski z zającem szarym.<h2>Polowanie</h2>Ryś kanadyjski jest w dużej mierze uzależniony od zajęcy amerykańskich, które stanowią 60-97% jego diety. Kiedy zagęszczenie zajęcy śnieżnych jest niskie, ryś kanadyjski żeruje również na wiewiórkach, głuszcach, myszach i nornicach, małych ptakach, a czasami na zwierzętach kopytnych, takich jak jelenie, owce lub cielęta karibu; wiewiórki są jego główną alternatywną ofiarą.<h2>Główne zagrożenia</h2>Ryś kanadyjski jest jednym z najlepiej zbadanych i monitorowanych gatunków kotów. Głównym zagrożeniem dla rysia kanadyjskiego jest utrata i fragmentacja siedlisk oraz zmiany środowiska spowodowane rolnictwem, urbanizacją i innymi działaniami przemysłowym.

8-12 kg

73-106 cm

Ddługość ogona

10-15 cm

do 16 lat

Ryś kanadyjski

puma

Puma

Wyróżnia się dwa podgatunki pumy:<ul><li>Puma concolor concolor w Ameryce Południowej</li><li>Puma concolor puma w Ameryce Północnej i Środkowej</li></ul><h2>Wygląd</h2>Puma ma zaokrągloną głowę, małe, zaokrąglone uszy z czarno umaszczonym tyłem, smukłe ciało, długie nogi i duże łapy. Ma proporcjonalnie najdłuższe tylne nogi wśród kotowatych. Sierść pumy jest gładka i ma kolor od srebrzystoszarego, płowego, czerwonawego do ciemnobrązowego. Tylko młode pumy mogą mieć wzory takie jak paski lub plamki. Melanizm jest u tych kotów powszechny. Ogon pumy jest długi z czarną końcówką, a podbródek, gardło i brzuch są białe. Samce ważą 40-60% więcej niż samice i mogą osiągać wagę ponad 100 kg.<h2>Ciekawostka</h2>Pumy żyjące w południowym Chile i Kanadzie ważą dwa razy więcej niż pumy występujące w tropikach, gdzie muszą konkurować z większymi od siebie jaguarami.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Puma ma największy zasięg geograficzny spośród wszystkich rodzimych ssaków lądowych na półkuli zachodniej. Występuje od Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie i USA przez Amerykę Środkową i Południową po południowy kraniec Chile.Puma preferuje siedliska o złożonej strukturze, w tym skaliste, strome ekosystemy górskie i zróżnicowane lasy z podszytem, ale zajmuje również otwarte siedliska z minimalną pokrywą roślinną, takie jak murawy Patagonii.<h2>Behawior</h2>Puma nie potrafi ryczeć, ale jest zdolna do wydawania różnych dźwięków, w tym ćwierkania, syczenia, warczenia i gwizdów. Pumy są samotnikami, przejawiającymi aktywność w nocy – największą o zmierzchu i świcie. Puma poluje na ziemi, jest jednak dobrym wspinaczem. Poluje śledząc i atakując ofiary z bliska. Podczas polowania może pokonywać duże odległości.<h2>Pożywienie</h2>Łupem pumy padają owady, ptaki, myszy, jeżozwierze, kapibary, pardwy, jelenie, owce i łosie. W Ameryce Północnej pumy żywią się głównie zwierzętami kopytnymi, takimi jak jelenie i łosie, ale także mniejszymi zwierzętami, takimi jak dziki, szopy, bobry i pancerniki.<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównymi zagrożeniami dla pum są utrata i fragmentacja siedlisk oraz prześladowanie przez ludzi.

30-80 kg

100-150 cm

60-90 cm

8-12 lat

1-5 kocięta (zazwyczaj 2-3)

Puma płowa

ocelot wielki

Leopardus

Ocelot wielki jest genetycznie bardzo zróżnicowany na całym swoim obszarze występowania. Zaproponowano od czterech do dziewięciu podgatunków, ale na podstawie ostatnich badań tymczasowo uznaje się tylko dwa podgatunki:<ul><li>Leopardus pardalis pardalis&nbsp;</li><li>Leopardus pardalis mitis&nbsp;</li></ul><h2>Wygląd</h2>Ocelot wielki jest kotem średniej wielkości, o krótkiej sierści, która występuje w barwach od jasnożółtej, żółtawo-beżowej, żółtawo-brązowej do szarawej. Pokryty jest ciemnymi czarnymi plamami, paskami i rozetami, które zmniejszają się na kończynach i łączą się w typowe podłużne paski na bokach. Gardło i brzuch są białe. Ma zaokrąglone uszy, których tył jest czarny z centralnie położoną białą plamką. Ogon ocelota jest zazwyczaj krótki z czarnymi pierścieniami lub paskami na górnej stronie. Każdy osobnik jest wizualnie unikalny, a kolory sierści mogą się różnić pomiędzy populacjami i w ich obrębie. Ocelot ma stosunkowo krępe nogi i proporcjonalnie duże łapy, przy czym przednie są nieco większe niż tylne. Samce zazwyczaj ważą więcej niż samice, a oceloty z lasów deszczowych są większe niż te z siedlisk półpustynnych.<h2>Występowanie</h2>Zasięg występowania ocelota jest duży. Jego rozmieszczenie rozciąga się od Teksasu w USA przez wybrzeże Meksyku, przez Amerykę Środkową i Południową, do północno-wschodniej Argentyny i południowej Brazylii.Ocelot wielki zajmuje wiele różnych siedlisk, ale najczęściej jest związany z gęstymi siedliskami, takimi jak wiecznie zielone lasy i obszary w pobliżu słodkiej wody. Siedliska ocelotów mogą obejmować tropikalne i subtropikalne lasy suche, zalewowe, liściaste, półdrzewiaste, przybrzeżne, nizinne, górskie, przedgórskie, łęgowe lub iglaste, ale unikają lasów bambusowych.<h2>Pożywienie</h2>Do niedawna sądzono, że ocelot żywi się głównie małymi zwierzętami (ważącymi poniżej 0,6 kg. Ostatnio wykazano, że oceloty mogą być uzależnione od większych ofiar (&gt; 1 kg), takich jak aguti, paki, mrówkojady, małpy, węże, leniwce, króliki brazylijskie, jeżozwierze, a nawet jelenie.<h2>Ciekawostka</h2>Odnotowano również przypadki sporadycznego chwytania przez oceloty wielkie nietoperzy, co wskazuje na inną możliwą metodę polowania polegającą na skakaniu i chwytaniu ofiar w locie.<h2>Główne zagrożenia</h2>Główne zagrożenia dla ocelota to niszczenie i fragmentacja siedlisk (głównie z powodu wyrębu lasów i działalności rolniczej) prowadzące do utraty bazy pokarmowej. Ponadto ocelotom grozi izolacja populacji z powodu fragmentacji siedlisk, co może prowadzić do utraty różnorodności genetycznej.

8-15 kg

50-100 cm

na wolności 10 lat; w niewoli do 20 lat

&nbsp;1-4 kocięta

Ocelot wielki

ocelot tygrysi

<h2>Wygląd</h2>Oceloty tygrysie to małe koty o smukłym ciele, o proporcjach zbliżonych do kota domowego. Podczas gdy niektóre osobniki są małe i ważą tylko około 1,8 kg, inne - większe - ważą około 3,5 kg. Koty tygrysie wykazują zróżnicowanie pod względem ubarwienia. Oceloty tygrysie z zachodniej części swojego zasięgu mają ciemniejszy kolor, pomarańczowo-brązowego do żółto- i szaro-brązowego. Rozety na sierści są średniej wielkości i mają tendencję do tworzenia skośnych pasm. Tymczasem oceloty tygrysie ze wschodniej Ameryki Południowej mają jaśniejszy kolor bazowy o spektrum od jasnożółtego do szarożółtego. Ich rozety są mniejsze i nie łączą się w ukośne pasma. Blado ubarwiony brzuch pokryty jest plamkami. Oceloty tygrysie posiadają duże uszy z czarnym grzbietem i białą plamką pośrodku oraz prążkowany ogon.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Zasięg występowania ocelota tygrysiego rozciąga się od Kostaryki i Panamy w Ameryce Środkowej, przez Amerykę Południową, aż po środkową Brazylię.Ocelot tygrysi występuje w wielu siedliskach. Należą do nich tropikalne i subtropikalne lasy deszczowe, lasy liściaste/półzimozielone, górskie i podgórskie, półsuche cierniste zarośla oraz wilgotne sawanny.<h2>Pożywienie</h2>Małe ssaki (do 100 g), ptaki i gady (zwłaszcza jaszczurki).<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównymi zagrożeniami dla ocelota tygrysiego są utrata i fragmentacja siedlisk spowodowane wylesianiem i prześladowaniami ze strony człowieka. W Kolumbii lasy mgliste zastępowane są plantacjami kawy lub eukaliptusa, a brazylijski Cerrado przekształca się w uprawę zbóż.

1.8-3.5 kg

38-59 cm

20-42 cm

&nbsp;15-21 lat

1-4 kociąt

Ocelot tygrysi

Ocelot pampasowy

<h2>Wygląd</h2>Kot pampasowy wygląda jak kot domowy z szerokim pyszczkiem i długą sierścią. Niektóre osobniki mają długie włosy, tworzące grzywę biegnącą wzdłuż grzbietu. Wygląd ocelota pampasowego różni się znacznie w zależności od miejsca występowania. Grzbiet uszu jest często szary lub czarny z białą plamką, a dwie brązowe pręgi biegną od oczu przez policzki. Nos ocelota pampasowego ma kolor różowy. Ogon może być naznaczony ciemnymi pierścieniami. Kolor i wzór futra może być od żółtawo-białego do szarobrązowego, gładkie lub wzorzyste.<h2>Występowanie</h2>Kot pampasowy jest szeroko rozpowszechniony i występuje na wielu obszarach Ameryki Południowej. Żyje w Argentynie, Boliwii, Brazylii, Chile, Ekwadorze, Paragwaju, Urugwaju i Peru oraz marginalnie w południowo-zachodniej Kolumbii.Zamieszkuje głównie otwarte łąki, punę i tereny krzaczaste, ale występuje również w suchych otwartych lasach, lasach ciernistych, lasach mglistych, terenach zalewowych, lasach namorzynowych, terenach bagiennych, terenach skalistych i zimnych półpustynnych.<h2>Pożywienie</h2>Oceloty pampasowe żywią się różnymi małymi ssakami, takimi jak świnki morskie, a w szczególności małymi gryzoniami. Ponadto stwierdzono, że żeruje na ptakach i gadach.<h2>Główne zagrożenia</h2>Uważa się, że głównym zagrożeniem dla ocelota pampasowego na większości obszaru jego występowania jest utrata i degradacja siedlisk spowodowana wydobyciem ropy naftowej, uprawami rolnymi i wypasem zwierząt gospodarskich, co skutkuje również zmniejszeniem liczby jego ofiar. Inne zagrożenia to zabijanie w odwecie oraz polowania w celach kulturowych. Oceloty pampasowe giną również w wypadkach drogowych lub atakowane przez psy.

&nbsp;bliski zagrożenia

3-4 kg

42-79 cm

22-33 cm

9-18 lat

1-3 kocięta

Ocelot chilijski

<h2>Ciekawostka</h2>Ocelot chilijski jest najmniejszym kotowatym&nbsp; obu Ameryk i jednym z najmniejszych na świecie.<h2>Wygląd</h2>Sierść ocelota chilijskiego jest puchata, szarobrązowa lub czerwonobrązowa z wieloma małymi czarnymi plamkami, a brzuch jest jaśniejszy i również nakrapiany. Pysk tego kota ma charakterystyczny wzór: od każdego oka przez policzek biegnie ciemna linia, kolejny ciemny pasek wznosi się pionowo po obu stronach czarnego nosa. Jego uszy są stosunkowo małe, zaokrąglone i mają czarną tylną stronę z białą plamą centralną. Niektóre osobniki mają wyraźne ciemne paski w poprzek gardła. Ogon ocelota chilijskiego jest zdobiony czarnymi pierścieniami i stanowi około połowy długości ciała. Samce są większe od samic. Melanizm jest dość powszechny w niektórych regionach.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Środkowe i południowe Chile, włącznie z wyspą Chiloe oraz marginalnie na przyległych obszarach południowo-zachodniej Argentyny od poziomu morza do 2500 m n.p.m.Pokrywa roślinna jest ważnym wymogiem dla ocelota chilijskiego, ponieważ zwykle występuje ona w typach lasów z silnym podszytem. Jest silnie związany z wilgotnymi umiarkowanymi lasami mieszanymi południowych Andów i wybrzeża, szczególnie z lasami Valdivian i Araucania w Chile. Charakterystyczne dla tych lasów jest występowanie w podszycie buka południowego i bambusa.<h2>Behawior</h2>Może być aktywny w dzień i w nocy. Osobniki melanistyczne wykazują większą aktywność nocną niż zwykłe. Ocelot chilijski jest dobrym wspinaczem, ucieka na drzewa, gdy czuje się zagrożony. Jest to również jego miejsce odpoczynku.<h2>Pożywienie</h2>Żywi się głównie małymi ssakami – gryzoniami, torbaczami, zajęczakami, ale także ptakami, jaszczurkami i bezkręgowcami. Czasami zjada padlinę.<h2>Główne zagrożenia</h2>Utrata i fragmentacja siedlisk spowodowana głównie wyrębem lasów, działalnością rolniczą i hodowlaną oraz przekształcaniem siedlisk w plantacje sosnowe, a także bezpośrednie ataki ze strony ludzi.

1.5-3 kg

37-56 cm

20-25 cm

do 11 lat

Lamparcik marmurkowy

Pardofelis 

<h2>Wygląd</h2>Kolor podstawowy jest od brązowo-szarego do czerwonawo-brązowego. Boki i tył ciała są pokryte dużymi, nieregularnymi plamami w kolorze brązowym do czerwonawych otoczonych czarną obwódką. Duże plamy przechodzą w małe ciemne plamy na kończynach, ogonie i i szyi. Spodnia część ciała jest blada. Dwa czarne paski rozciągają się od wewnętrznego kącika oka, przez czoło w tył i w dół szyi. Lamparcik marmurkowy ma bardziej zaokrągloną głowę niż większość innych kotowatych, szeroki pysk i zaokrąglone uszy. Ogon jest niezwykle długi, prawie tak długi, jak całkowita długość ciała i bardzo puszysty. Lamparcik marmurkowy trzyma ogon wyciągnięty poziomo i nie ciągnie go po ziemi. Stosunkowo krótkie nogi i długi ogon sugerują nadrzewne przystosowanie tego małego kota.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Występuje od Nepalu, Bhutanu i północno-wschodnich Indii do części Indochin. Występuje również w Malezji oraz na Sumatrze i Borneo.Jest silnie związany z siedliskami leśnymi, głównie z wilgotnymi i mieszanymi liściastymi i wiecznie zielonymi lasami tropikalnymi. Preferuje odległe wilgotne lasy i lasy pierwotne.<h2>Behawior</h2>Zachowania lamparcika marmurkowego są słabo poznane. Jest znany jako bardzo dobry wspinacz, który potrafi zejść z drzewa głową w dół.<h2>Pożywienie</h2>Nie przeprowadzono badań dotyczących diety tych kotów. Uważa się, że żywią się ptakami, wiewiórkami drzewnymi, nietoperzami owocożernymi, gryzoniami (np. szczurami i myszami), a także prawdopodobnie owadami, rybami, gadami (np. jaszczurkami) i płazami (np. żabami).<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównym zagrożeniem dla marmurkowego kota jest wylesianie. Azja Południowo-Wschodnia ma jeden z najwyższych i najszybszych wskaźników wylesiania, głównie z powodu wyrębu i przekształcania lasów w osiedla ludzkie, rolnictwo, uprawę palmy olejowej, kawy, kauczuku i innych plantacji.

Lamparcik marmurkowy 

Ocelot argentyński

<h2>Wygląd</h2>Ocelot argentyński jest stosunkowo małym kotem, wielkości dużego kota domowego. Kolor jego sierści i wielkość jest różna. Futro jest szare do płowego z małymi regularnymi plamkami, które mają tendencję do tworzenia pasów na kończynach, a jego brzuch jest biały. Dwie ciemne smugi w kształcie łez na policzkach, małe trójkątne ciemne plamki pod oczami, jak również brak rozetek, są szczególnymi cechami tego kota. Na szyi znajduje się kilka podłużnych, ciemnych pasów, a tył uszu jest czarny z centralną białą plamą. Ogon ocelota argentyńskiego jest krótszy niż u innych małych kotów, a jego głowa jest lekko spłaszczona. Formy melanistyczne są dość powszechne.<h2>Występowanie</h2>Występuje w Argentynie, Boliwii, Brazylii, Paragwaju i Urugwaju. Zamieszkuje tereny pampy i sawann w Gran Chaco od południowej Boliwii do Cieśniny Magellana, na wysokości od poziomu morza do 3800 m n.p.m. w Andach.Ocelot argentyński może występować w bardzo różnorodnych siedliskach, preferując obszary o gęstej roślinności, rodzimych lasach, z dala od dróg i w pobliżu słodkiej wody. Nie zamieszkuje lasów deszczowych, a większość jego zasięgu to suche lub półpustynne tereny. Występuje na łąkach pampasowych, łąkach bagiennych, lasach liściastych, suchych i krzewiastych lasach, mokradłach i lasach łęgowych, obszarach przybrzeżnych oraz sawannach.<h2>Behawior</h2>Ocelot argentyński jest samotnikiem i większość czasu spędza na ziemi, choć potrafi się również dobrze wspinać. W ciągu dnia lubi odpoczywać w zaroślach lub w dziuplach drzew. Koty te są aktywne zazwyczaj wieczorami i w nocy, ale nie tylko.<h2>Pożywienie</h2>Jego dieta różni się w zależności od regionu, często obejmuje zwierzęta wodne i półwodne, takie jak ryby, płazy i węże wodne. Żywi się głównie małymi gryzoniami i ptakami (w tym ptakami wodnymi),&nbsp; a także gryzoniami i zającami.<h2>Główne zagrożenia</h2>Za główne zagrożenia uważa się polowanie w odwecie oraz utratę i fragmentację siedlisk. W wielu regionach Ameryki Południowej hodowla zwierząt i rolnictwo są szeroko rozpowszechnione, co prowadzi do zmian w siedlisku, takich jak pustynnienie spowodowane nadmiernym wypasem, które może również negatywnie wpływać na populacje ofiar ocelota argentyńskiego.

1,8–7,8 kg

43–48 cm

23–40 cm

14 lat

Mormi borneański

<h2>Wygląd</h2>Sierść mormiego borneańskiego jest zwykle koloru kasztanowego, ale znane są również osobniki o szarym zabarwieniu. Mormi borneański ma długi ogon o długości około 73% długości ciała, zaokrągloną głowę i małe, zaokrąglone uszy. Umaszczenie, proporcje ciała i bardzo długi ogon sprawiają, że jest podobny do jaguara.Brzuch i spód ogona są jasne. Podbródek jest biały, a na policzkach znajdują się dwa słabo zaznaczone brązowe paski. U wszystkich osobników tylne strony uszu są ciemniejsze. Na czole znajdują się słabo zaznaczone, ciemne paski, a w wewnętrznych kącikach oczu są jasne plamki. Na tyle głowy obserwuje się ciemny rysunek w kształcie litery “M”.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Mormi borneański jest gatunkiem endemicznym Borneo i występuje we wszystkich regionach wyspy z wyjątkiem Brunei i Południowego Kalimantanu w Indonezji. Ich występowanie jest nadal mało znane, chociaż liczba potwierdzonych zgłoszeń rośnie.Jego występowanie wydaje się ograniczone do lasów o naturalnej i półnaturalnej pokrywie roślinnej, jednak w obrębie tych siedlisk wykazuje pewną plastyczność siedliskową.<h2>Behawior</h2>Nie ma prawie żadnych informacji na temat zachowania, ekologii, struktury społecznej lub przestrzennej mormiego borneańskiego.<h2>Pożywienie</h2>Brak informacji.<h2>Główne zagrożenia</h2>Nie są znane. Utrata siedlisk, w szczególności w wyniku wylesiania w celach handlowych - przekształcania lasów w uprawy palmy olejowej lub inne plantacje rolne, wydają się największym zagrożeniem.

kategoria zagrożenia

długość ciała

53-67 cm

długość ogona

32-40 cm

długość życia

wielkość miotu

Kotek rudy

<h2>Wygląd</h2>Kotek rudy jest najmniejszym ze wszystkich kotów występujących w Indiach i&nbsp; jest mniej więcej o połowę mniejszy od kota domowego. Sierść kotka rudego jest krótka i miękka.Jest koloru płowo-szarego z rumianym odcieniem. Na sierści występuje wzór w postaci poziomych pasków na kończynach i klatce piersiowej, Głowa jest zaokrąglona, a oczy względnie duże z białą obwódką. Każdy policzek jest oznaczony dwoma ciemnymi paskami, a cztery ciemne paski ciągną się od góry oczu do tyłu, przez głowę do szyi. Grzbiet i boki są oznaczone czerwono-brązowymi plamkami, które przechodzą w linie. Spodnie części ciała są białe. Uszy są zaokrąglone i małe. Jego ogon jest o połowę krótszy od ciała z wzorem w&nbsp; postaci słabo zarysowanych ciemnymi pierścieniami. Podeszwy łap są czarne. <h2>Występowanie i siedlisko</h2>Przypuszczano, że gatunek ten występuje tylko w południowej części Indii, ale obecnie znane są doniesienia z całego kraju. W Sri Lance kotek rudy został zaobserwowany na suchych nizinach, w środkowej i podmontanicznej strefie wilgotnej wyspy.Zasiedla wilgotne i suche lasy, tropikalne lasy cierniste, zarośla, tereny trawiaste i skaliste. <h2>Behawior</h2>Kotek rudy prowadzi nocny tryb życia. W ciągu dnia ukrywa się w gęstych zaroślach. Jest opisywany jako bardzo aktywny i zwinny oraz jako dobry wspinacz. <h2>Pożywienie</h2>Dieta rdzawego cętkowanego kota nie jest wystarczająco udokumentowana. Głównym łupem są małe ssaki, takie jak gryzonie i ptaki. Zjada również owady, jaszczurki, żaby, czasami nietoperze i drób. <h2>Główne zagrożenia</h2>Głównymi zagrożeniami dla kotów rdzawych są utrata siedlisk i wylesianie, w szczególności z powodu rozprzestrzeniania się rolnictwa na dużą skalę, a także przekształcania siedlisk w obszary miejskie, rozwoju przemysłowego i górnictwa.

Kotek kusy

<h2>Wygląd</h2>Kotek kusy charakteryzuje się wydłużoną głową i spłaszczonym czołem. Jego uszy są małe, zaokrąglone i dobrze osadzone po bokach głowy. Ma zauważalnie duże, blisko osadzone oczy. Pazury kotka kusego nie dotykają podłoża podczas chodzenia, ale są zawsze lekko wysunięte z pochewek. Jego łapy są długie i wąskie, a między palcami rozciąga się dobrze wykształcona błona pławna. Opuszki są długie i wąskie. Zęby wskazują na pewne przystosowania do pewnego poziomu aktywności wodnej i diety złożonej z ryb. Bardziej rozwinięty przedtrzonowiec jest charakterystyczny dla ssaków polujących na śliską zdobycz, ponieważ zapewnia lepszy chwyt.Jego ogon jest krótki. Spód ogona jest jasny. Futro kotka kusego jest grube, długie i miękkie. Ma kolor czerwonobrązowy z domieszką szarości. Wierzchołek głowy jest bardziej czerwony niż tułów. Włosy są zakończone na biało, co nadaje sierści srebrzysty wygląd. Jego podbródek, pysk i brzuch są jasne. Pysk jest jaśniejszy niż ciało, a po obu stronach nosa biegną dwie wyraźne białawe smugi.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Kotek kusy jest gatunkiem endemicznym w regionie Sunda. Występuje na Sumatrze, Borneo i Półwyspie Malajskim, który rozciąga się na południe Tajlandii. Żyje na terenach podmokłych. Zasiedla nizinne lasy tropikalne, obszary bagienne, bagna, okolice jezior, strumieni, torfowiska.<h2>Behawior</h2>Istnieje bardzo niewiele informacji na temat ekologii i zachowania kotka kusego. Uważa się, że prowadzą nocny i samotniczy tryb życia.<h2>Pożywienie</h2>Uważa się, że kotek kusy żywi się głównie rybami i żabami, ale może też jeść małe gryzonie, takie jak myszy i szczury, również skorupiaki, ptaki i owoce.<h2>Główne zagrożenia</h2>Głównym zagrożeniem jest utrata i degradacja siedlisk, w szczególności w wyniku ekspansji plantacji palmy olejowej.

Kotek bengalski 

Na podstawie badań genetycznych wstępnie rozpoznano dwa podgatunki kotka bengalskiego:<ul><li>Prionailurus bengalensis bengalensis w Azji Południowej od Pakistanu do Chin i prawdopodobnie Półwyspu Malajskiego</li><li>Prionailurus bengalensis euptilurus w Mandżurii, na Dalekim Wschodzie Rosji, na Tajwanie, na wyspie Iriomote i na wyspie Tsushima.</li></ul><h2>Wygląd</h2>Kotek bengalski wygląda jak miniaturowa, długonoga i smuklejsza wersja lamparta. Ma okrągłą głowę, krótką, wąską kufę i duże zaokrąglone uszy. Jego futro jest bardzo zróżnicowane pod względem koloru i wzoru w zależności od regionu. W tropikach jego futro jest ochrowe lub żółtobrązowe z białym spodem ciała, podczas gdy w północnej części zasięgu tego gatunku koty mają szarobrązową gęstą sierść, a także są większe i cięższe niż koty na południu. Rozmiar i kształt czarnych wzorów pokrywających ciało i kończyny są również bardzo zmienne; plamki czasami tworzą linie wzdłuż szyi i pleców. Często wzdłuż ciała biegnie jeden pasek. Ogon jest o połowę krótszy od ciała, cętkowany i czasami ma kilka pierścieni w pobliżu czarnego koniuszka. Uszy mają czarne grzbiety z białym punktem na środku, a na czole znajdują się dwa ciemne paski. Kot ma dwa wąskie czarne paski na policzkach otaczające białą plamę. <h2>Występowanie i siedlisko</h2>Występuje w większości Indii, na zachód do Pakistanu i Afganistanu, a jego zasięg rozciąga się na pogórze Himalajów, Chiny i na północ do Półwyspu Koreańskiego oraz na Daleki Wschód Rosji. Występuje w większości krajów Azji Południowo-Wschodniej: Tajlandii, Wietnamie, Laosie, Kambodży i Chinach; Tajwan, a także na wyspie Tszushima i Irimote. Jest jedynym gatunkiem dzikiego kota, który pochodzi z Japonii.Zamieszkuje różne siedliska, od tropikalnych lasów deszczowych po umiarkowane lasy liściaste i suche lasy iglaste. Można go również spotkać w lasach zakrzewionych i użytkach zielonych, a także na terenach pagórkowatych i górzystych. <h2>Behawior</h2>Jest opisywany głównie jako aktywny w nocy i o zmierzchu. Jest dobrym pływakiem. Poluje na ziemi i na drzewach. <h2>Pożywienie</h2>Główną ofiarą kotka bengalskiego są gryzonie, takie jak szczury i myszy. Jego dieta obejmuje również młode kopytne, zające, ptaki, gady, płazy, owady, węgorze i ryby. <h2>Główne zagrożenia</h2>Kotek bengalski wydaje się być bardziej tolerancyjny na wylesianie i zmiany siedlisk niż inne azjatyckie kotowate. Zamieszkuje również zdegradowane lasy i zmodyfikowane siedliska, takie jak plantacje palm olejowych.

 Kategoria zagrożenia

Kotek bengalski

Kot błotny - Chaus

<h2>Wygląd</h2>Kot błotny ma zazwyczaj sierść koloru piaskowo-brązowego, czerwonawego lub szarego, bez żadnych wzorów, oprócz wyraźnych pasków na przedniej stronie nóg i czasami na gardle. Melanistyczne koty często występują w południowo-wschodnim Pakistanie i w Indiach. Sierść w zimie jest ciemniejsza i gęstsza niż w lecie. Kot błotny ma jasno ubarwione gardło i brzuch. Ogon mierzy jedną trzecią długości ciała i ma zazwyczaj ciemne paski w pobliżu końca. Kot błotny ma długi, smukły pysk ze szczególnie wysokimi uszami, które są osadzone stosunkowo blisko siebie, rudawe na grzbiecie i zakończone małymi czarnymi kępkami. Wzdłuż tylnej części grzbietu rozciąga się czasem szeroka ciemna linia.<h2>Występowanie i siedlisko</h2>Kot błotny występuje od Egiptu przez Kaukaz, w tym Gruzję, Armenię, Azerbejdżan i Rosję, Azję Środkową i Azję Południową przez południowo-wschodnie Chiny, Myanmar, Tajlandię, Kambodżę oraz marginalnie w Laos i Wietnamie. W Egipcie (jedynym kraju afrykańskim, w którym występuje kot dżungarski), występuje wzdłuż doliny Nilu na południe do Asuanu oraz w oazach El Faiyum, Farafara, Dakhla i Kharga.&nbsp;Kot błotny zasiedla niezwykłą różnorodność siedlisk. Preferuje wilgotne siedliska z gęstą roślinnością, jak również wysoką trawą lub trzciną, w których może się ukryć, zwłaszcza bagna oraz środowiska łęgowe.<h2>Behawior</h2>Kot błotny jest samotnikiem aktywnym w dzień i w nocy.<h2>Pożywienie</h2>Łupem kota błotnego padają różne zwierzęta, najczęściej gryzonie, takie jak szczury i myszy, których waga nie przekracza 1 kg.<h2>Główne zagrożenia</h2>Kot błotny łatwiej niż większość innych małych kotowatych przystosowuje się do życia na terenach przekształconych przez człowieka. W rejonach, gdzie kot błotny atakuje drób, często zastawia się na niego pułapki z trucizną.

5-9 kg

Pantera sundajska

Pantera sundajska niegdyś była uznawana za podgatunek <a target="_self" rel="" href="https://savewildcats.foundation/wild-cats/pantera-mglista-109">pantery mglistej</a>, jednak po przeprowadzeniu dokładnych badań genetycznych została wyodrębniona jako osobny gatunek.<h2>Wygląd</h2>Pantera sundajska ma drobniejszy wzór na futrze i bardziej szare futro niż pantera mglista. Jego szare futro ma wzory przypominające chmury, ciemniejsze od tła. Ten szczególny wzór futra i region, w którym występuje (Sundaland lub Sunda Region odnosi się do wysp Sumatra, Borneo, Jawa, Bali i Półwyspu Malajskiego) nadają nazwę Sunda Nebelleopard. Z Borneo odnotowano obecność czarnych i bladogich zwierząt, ale te morfy kolorów nie zostały zarejestrowane podczas coraz intensywniejszych badań pułapek na kamery na całej wyspie. Kończyny lamparta Sunda są stosunkowo krótkie i oznaczone czarnymi plamkami. Jego ogon jest bardzo długi (76-88 % długości głowy i ciała) z czarnymi plamkami i pierścieniami skierowanymi w stronę wierzchołka. Samce ogony są zazwyczaj długie i smukłe, ale samice mają tendencję do dość puszyste ogony. Jego kły, podobnie jak u N. nebulosa, są bardzo długie w stosunku do wielkości czaszki, dłuższe niż u wszystkich innych gatunków Felidów (z wyjątkiem N. nebulosa). Długi ogon i krótkie nogi umożliwiają mu łatwe poruszanie się po drzewach. Sunda Nebelleopard jest największą felidą zamieszkującą Borneo.

Ocelot andyjski

<h2>Wygląd</h2>Ocelot andyjski jest prawie dwa razy większy od kota domowego. Jego sierść jest długa i gęsta, blado srebrzystoszara i naznaczona brązowo-żółtawymi do ciemnoszarych lub czarnych plam. Widoczne grube ciemne pasy ciągną się po bokach od grzbietu. Wyraźne ciemnoszare paski biegną również w poprzek klatki piersiowej, a na nogach znajdują się węższe ciemne paski lub plamy, które nie tworzą pełnych pierścieni. Spodnia część ciała jest biała z ciemnymi plamkami. Młode osobniki mają jaśniejsze ubarwienie i mniejsze plamy niż dorosłe. Dzięki swojemu długiemu i gęstemu futru ocelot andyjski jest bardzo dobrze przystosowany do surowego klimatu swojego głównego siedliska Andów i północnej Patagonii.Ogon jest charakterystyczny, bardzo długi i puchaty, mierzący około 66-75% długości ciała kota i naznaczony 6-9 szerokimi ciemnobrązowymi lub czarnymi pierścieniami. Ten długi ogon jest prawdopodobnie pomocny w utrzymywaniu równowagi w trakcie polowania. Ocelot andyjski ma stosunkowo duże uszy i czarny nos.<h2>Ciekawostka</h2>Ocelot pampasowy również zamieszkuje ten region i jest bardzo podobny do ocelota andyjskiego. Można je odróżnić po kolorze nosa, który u kota pampasowego jest jasny, oraz po długości ogona, który u kota andyjskiego jest dłuższy.<h2>Występowanie</h2>Ocelot andyjski ma bardzo specyficzne wymagania siedliskowych. Żyje w suchych i półsuchych, słabo porośniętych obszarach na dużych wysokościach. Środowiska te mają heterogeniczną geomorfologię, ekstremalne warunki pogodowe i składają się głównie z bardzo skalistych i stromych terenów z rozproszoną, nieliczną roślinnością.Najważniejszym czynnikiem wpływającym na jego występowanie jest obecność jego głównych ofiar – wiskaczy górskiej i historycznego zasięgu występowania szynszyli krótkoogonowej.<h2>Pożywienie</h2>Ocelot andyjski żywi się małymi ssakami, ptakami, jaszczurkami i owadami. Jego główną zdobyczą jest wiskacza górska.<h2>Behawior</h2>Większość obserwacji kotów andyjskich miała miejsce w ciągu dnia. Jednak ostatnie badania z użyciem fotopułapek wskazują, że jest to prawdopodobnie gatunek aktywny o zmierzchu i nogą, co prawdopodobnie wiąże się ze zwyczajami żywieniowymi jego głównej ofiary.Ocelot andyjski jest samotnikiem. Widywany jest w parach w okresie godowym i z młodymi po porodzie. Uważa się, że okres godowy trwa od lipca do grudnia, a porody odbywają się od października do kwietnia.<h2>Główne zagrożenia</h2>Do głównych zagrożeń tego gatunku należą degradacja i fragmentacja siedlisk. zabijanie w odwecie, polowanie dla pozyskania futer.

4-6 kg

57-75 cm

41-48 cm

Ocelot nadrzewny - margaj

Margaj jest bardzo zróżnicowany genetycznie, sugeruje się istnienie trzech grup filogeograficznych:<ul><li>Leopardus wiedii wiedii w Ameryce Południowej na południe od Amazonki,</li><li>Leopardus wiedii vigens w Ameryce Południowej na północ od Amazonki,</li><li>Leopardus wiedii glauculus w Ameryce Środkowej.</li></ul><h2>Wygląd</h2>Do cech wyróżniających margaja należą bardzo duże i wręcz wyłupiaste oczy,&nbsp; nadające kufie wąski, ale wydatny wygląd. Inną cechą są proporcjonalnie bardzo duże łapy i bardzo długi ogon mierzący do 70% długości ciała. Margaj ma gęste i miękkie futro. Kolor podstawowy jest zazwyczaj żółtawy, ale może też przechodzić w brązowawy. Futro jest wzorzyste z ciemnobrązowymi lub czarnymi rozetami. Są one zazwyczaj bardziej okrągłe i mniej liczne niż u innych gatunków. Spodnia część ciała jest biała, policzki naznaczone dwoma paskami, a tył uszu jest czarny z centralnymi białymi plamkami, podobnymi do tych u kotów ocelota. Na ogonie margaja widoczne są zazwyczaj duże ciemne pierścienie.<h2>Występowanie</h2>Margaj występuje od tropikalnych nizin Meksyku przez Amerykę Środkową po Brazylię i Paragwaj. Południowy skraj jego zasięgu sięga Urugwaju i północnej Argentyny.Margaj jest silnie związany z siedliskami leśnymi i żyje głównie w tropikalnych i subtropikalnych wiecznie zielonych, liściastych/półliściastych, przedgórskich wilgotnych i bardzo wilgotnych lasach oraz górskich lasach mglistych.<h2>Behawior</h2>Margaj jest samotnikiem. Jest to drapieżnik terytorialny i nocny, ale z pewną aktywnością również w ciągu dnia.<h2>Ciekawostka</h2>Margaje odpoczywają głównie na drzewach i uważa się, że są bardziej nadrzewne i lepiej przystosowane do życia na drzewach niż inne gatunki kotów. Są doskonałymi wspinaczami i mogą zejść z pnia głową w dół lub zwisać z gałęzi na jednej łapie.<h2>Pożywienie</h2>Większość ofiar margajów to zwierzęta nocne. Żywią się małymi ssakami (&lt; 0,6 kg), ptakami i gadami. Większe ssaki średniej wielkości, takie jak wiewiórki, króliki, aguti czy małe małpki, również padają ofiarą margaja, ale w mniejszym stopniu.<h2>Główne zagrożenia</h2>Fragmentacja i niszczenie siedlisk, głównie w formie wylesiania i przekształcania rodzimych lasów w obszary rolnicze, pastwiska i infrastrukturę (np. zapory wodne) są uważane za główne zagrożenia w dzisiejszych czasach. Na niektórych obszarach nadal odbywają się nielegalne polowania.

2,3-5 kg

46-69 cm

23-52 cm

do 22 lat

1-2 kocięta

ENCYKLOPEDIA DZIKICH KOTÓW

O ENCYKLOPEDII

Afryka

Ameryki

Euroazja

Tropikalna Azja