Irbis śnieżny

Euroazja

Duże

Panthera 

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantera śnieżna ma biało-szare lub szarobrązowe futro z ciemnoszarymi lub czarnymi plamkami i rozetami z bladymi środkami, co sprawia, że świetnie kamufluje się w górskim środowisku. Zimą futro staje się gęste i długie zapewniając ochronę nawet w ekstremalnie zimnych warunkach. Jej głowa, szyja i kończyny są czarno nakrapiane, a od szyi do ogona rozciągają się dwie ciemne linie. Pantera śnieżna ma jasnozielone lub szare oczy. Ma krótkie zaokrąglone uszy, które są szeroko rozstawione, a tył uszu jest czarny z jasnym środkiem. Pantera śnieżna jest przystosowana do życia na dużych wysokościach. Ma powiększoną jamą nosową, krótkie kończyny przednie i dobrze rozwinięte mięśnie klatki piersiowej. Posiada długie tylne kończyny i duże przednie łapy umożliwiające łatwiejsze poruszanie się po śniegu. Jej puszysty ogon jest wyjątkowo długi osiągając długość 1 m i stanowiąc 75-90% całkowitej długości ciała. Uważa się, że pomaga utrzymać równowagę na stromych zboczach.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Jej występowanie ogranicza się do wysokich gór Azji Środkowej, w tym Ałtaju, Tian Shan, Kun Lun, Pamir, Hindukuszu, Karakorum i Himalajów na terenie 12 krajów: Afganistanu, Bhutanu, Chin, Indii, Kazachstanu, Kirgistanu, Mongolii, Nepalu, Pakistanu, Rosji, Tadżykistanu i Uzbekistanu.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantera śnieżna zajmuje głównie alpejskie i subalpejskie strefy, gdzie często występuje w stromym terenie, poprzecinanym klifami, grzbietami, wąwozami i skalistymi wychodniami.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantera śnieżna jest samotnym drapieżnikiem i jest aktywna głównie o zmierzchu i świcie. Jest dobrze przystosowana do wspinania się po stromych i skalistych terenach alpejskich.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantery śnieżne komunikują się głównie poprzez znakowanie zapachami i skrobanie. Fałdy głosowe pantery śnieżnej są mniej rozwinięte niż u innych panter i brakuje im grubej warstwy włóknisto-elastycznej tkanki, przez co nie może wydawać niskich i intensywnych „ryków” jak inne duże koty.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantera śnieżna żeruje głównie na dzikich owcach i kozach, takich jak nahur górski (</span><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pseudois nayaur</span></em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">), koziorożec syberyjski (</span><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Capra sibirica</span></em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">), markur śruborogi </span><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">(Capra falconeri</span></em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">), owca dzika (</span><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ovis ammon</span></em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">), piżmowiec górski (Moschus chrysogaster) i tar himalajski (</span><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Hemitragus jemlahicus</span></em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">), a zasięg jej występowania ściśle odzwierciedla zasięg dzikich zwierząt kopytnych.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia to konkurencja z żywym inwentarzem, degradacja siedlisk, zanikanie ofiar, zabijanie w odwecie i kłusownictwo w celu nielegalnego handlu (skórami, kośćmi i innymi częściami ciała).</span></p>

large_irbis śnieżny.jpg

medium_irbis śnieżny.jpg

small_irbis śnieżny.jpg

thumbnail_irbis śnieżny.jpg

Kategoria zagrożenia 

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Narażony na wyginięcie</span></p>

Masa ciała

Długość ciała

Długość ogona

Długość życia

Wielkość miotu

Gepard

Afryka

Acinonyx 

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard ma płową sierść pokrytą prawie w całości czarnymi, okrągławymi plamkami. Każdy gepard ma unikalny wzór plamek, często wykorzystywany do identyfikacji. Gepardy są łatwo rozpoznawalne dzięki ciężkim czarnym liniom rozciągającym się od wewnętrznego kącika każdego oka do zewnętrznego kącika ust, często nazywanym "liniami łzowymi".</span></p><h4><em>Ciekawostki</em></h4><p><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard królewski ma znacznie większe plamy, często łączące się w pasy. Ta rzadka odmiana wzoru umaszczenia jest wynikiem jednoogniskowej recesywnej mutacji genetycznej. Ponieważ jest to mutacja genetyczna, gepard królewski nie jest uważany za podgatunek. Osobniki z tym specyficznym wzorem umaszczenia występują na niewielkim obszarze południowej Afryki.</span><br><br><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard jest znany z tego, że jest najszybszym ssakiem lądowym. Koty te mają liczne morfologiczne przystosowania do szybkości - długie kończyny, silne mięśnie ud i bardzo elastyczny kręgosłup, częściowo chowane pazury, dające dodatkową przyczepność podczas biegu i skrętów z dużą prędkością oraz długi ogon, który pomaga gepardowi utrzymać równowagę podczas biegu.</span></em></p><h4><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ciekawostka</span></em></h4><p><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard posiada powiększone płuca, serce i przewody nosowe oraz mniejsze kły w porównaniu z innymi kotowatymi - redukcja wielkości nasady górnych kłów pozwala na większy otwór nosowy dla zwiększonego wlotu powietrza.</span></em></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Obecnie gepard występuje głównie w suchszych częściach Afryki Subsaharyjskiej i jest nadal dość szeroko rozprzestrzeniony w południowej i wschodniej Afryce, z dwoma głównymi obszarami w Namibii/Botswanie i w Kenii/Tanzanii. Ich zasięg jest jednak coraz bardziej rozdrobniony i mocno ograniczony.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard zamieszkuje otwarte tereny trawiaste i sawanny. Występuje również w suchym lesie, na półpustyni, w otwartych lasach i krzewach, a w lasach tropikalnych jest nieobecny. W środkowej części Sahary gepard występuje w siedliskach wysokogórskich, gdzie opady są nieco większe niż na otaczającej je pustyni.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard jest aktywny głównie w ciągu dnia. Ostatnie obserwacje wykazały, że gepardy są zaskakująco aktywne w nocy. Aktywność jest pozytywnie skorelowana z ilością dostępnego światła księżyca.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Organizacja społeczna gepardów jest wyjątkowa wśród zwierząt kotowatych. Po opuszczeniu matki przez gepardy, samiec i samica zazwyczaj pozostają razem przez około sześć miesięcy, zanim się rozdzielą i pójdą w swoją stronę. Po rozdzieleniu, samice pozostają samotne, podczas gdy samce będą albo samotne, albo stworzą grupę z innymi samcami. Koalicje takie składają się zwykle z 2-3 samców, najczęściej osobników spokrewnionych, ale mogą to być również osobniki niespokrewnione.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Gepard preferuje ofiary o masie ciała w zakresie 10-56 kg. Należą do nich impale, gazele Thomsona, springboki, guźce i inne antylopy, ale będzie polował również na mniejsze zwierzęta, takie jak zające lub ptaki. Koalicje samców atakują często większe ofiary, takie jak antylopy gnu czy zebry.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównymi zagrożeniami dla geparda są utrata i fragmentacja siedlisk, zmiana sposobu użytkowania gruntów, zabijanie w odwecie i wyczerpywanie się bazy pokarmowej, co często prowadzi do zwiększonego drapieżnictwa na zwierzętach gospodarskich, a tym samym do nasilenia konfliktów z ludźmi.</span></p><p></p>

large_gepard

medium_gepard

small_gepard

thumbnail_gepard

Kategoria zagrożenia

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">narażony na wyginięcie</span></p>

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">do 14 lat, 20 lat w niewoli</span></p><p></p>

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">4-6 kociąt</span></p>

Karakal

Średnie

Caracal 

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Karakal jest średniej wielkości kotem o smukłym, wysokim ciele i długich nogach. Jest to największy z afrykańskich małych kotów. Futro karakala jest krótkie, płowobrązowe do ceglastoczerwonego, bez żadnych wzorów, a jego spodnia część ciała jest biaława. W okolicach nosa i oczu widoczne są ciemne linie i białe plamki. Ma trójkątne uszy zakończone kępkami włosów długości 4-5 cm. Jego ogon jest krótki i mierzy około jednej trzeciej długości ciała. Pomiędzy opuszkami ma sztywne włoski jako przystosowanie do poruszania się po piasku. Podobnie jak inne gatunki pustynne, karakal ma doskonały wzrok i słuch.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Karakal ma szeroki zasięg, który rozciąga się od Afryki po środkową i południowo-zachodnią Azję. Występuje od Afryki do Turcji przez Półwysep Arabski i Bliski Wschód do Turkmenistanu i północno-zachodnich Indii. Na kontynencie afrykańskim nie występuje jedynie w lasach tropikalnych zachodniej i środkowej Afryki oraz na pustyniach Namibii i środkowej Sahary.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zamieszkuje różnorodne siedliska i toleruje bardzo suche warunki. Występuje na półpustyniach, stepach, sawannach, w suchych i wilgotnych lasach lub lasach wiecznie zielonych. Preferuje tereny otwarte i suchsze, zarośla. Karakale nie występują na prawdziwych pustyniach.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Karakal jest samotnikiem i prowadzi głównie nocny tryb życia, ale może być aktywny również w ciągu dnia, w zależności od siedliska i temperatury w ciągu dnia. W zimie zwiększa swoją aktywność dzienną.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Karakal jest drapieżnikiem generalistycznym. Żeruje głównie na różnych małych i średnich ssakach i ptakach. Jego ofiarą padają zwykle zwierzęta o wadze poniżej 5 kg, takie jak młode antylopy, zające, gryzonie, ptaki, myszy, a czasem także bezkręgowce, ryby i gady.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Jednym z głównych zagrożeń dla karakala jest niszczenie siedlisk. Innym poważnym zagrożeniem są polowania, odłowy i trucie.</span></p>

large_9DSC6876pop.jpg

medium_9DSC6876pop.jpg

small_9DSC6876pop.jpg

thumbnail_9DSC6876pop.jpg

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">najmniejszej troski</span></p>

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">1-6 kociąt</span></p>

Kot czarnołapy

Małe

Felis

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot czarnołapy jest jednym z najmniejszych gatunków kotów na świecie i najmniejszym w Afryce. Nazwa kota czarnołapego pochodzi od jego czarnych opuszek i spodnich części łap. Jego futro jest płowe i naznaczone czarnymi i brązowymi plamkami, łączącymi się w szerokie pasy na szyi, nogach i ogonie. Ogon jest stosunkowo krótki z czarną końcówką. Głowa kota czarnołapego jest podobna do głowy kota domowego, ma duże uszy i oczy.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot czarnołapy jest gatunkiem endemicznym południowej Afryki i występuje głównie w RPA i Namibii, występuje również w Botswanie, oraz marginalnie w Zimbabwe. Jest to zatem gatunek o ograniczonym zasięgu, o najbardziej ograniczonym zasięgu spośród wszystkich gatunków kotów w Afryce.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot czarnołapy wybiera siedliska trawiaste i półpustynne, w tym jałowe, otwarte sawanny.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot czarnołapy jest zwierzęciem żyjącym głównie na ziemi. Jest samotnym drapieżnikiem, aktywnym w nocy. W poszukiwaniu pożywienia pokonuje średnio 8,4 km.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Dieta kota czarnołapego obejmuje wiele gatunków ofiar. Żywi się głównie gryzoniami takimi jak myszy i myszoskoczki, małymi ptakami i bezkręgowcami.&nbsp;</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównym zagrożeniem dla kotów czarnołapych jest degradacja siedlisk oraz nieselektywne metody zwalczania szkodników, takie jak stosowanie trucizn.</span></p>

large_Kot czarnołapy.png

medium_Kot czarnołapy.png

small_Kot czarnołapy.png

thumbnail_Kot czarnołapy.png

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">do 16 lat w niewoli</span></p>

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">1-4 kocięta</span></p>

Manul stepowy

Otocolobus

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Manul jest bardzo charakterystycznym kotem o krótkich nogach, zwartej budowie ciała i długiej sierści, która sprawia, że wygląda na większego niż jest. Włosy na spodniej stronie ciałą są prawie dwa razy dłuższe niż na górze i bokach, co zapewnia kotu ciepło w ekstremalnych zimowych warunkach typowych dla jego siedliska. Umaszczenie manula może być różne - od szarego na północy zasięgu po żółto-brązowe lub lisio-rude w niektórych miejscach na południu zasięgu. Kolor może się również różnić w zależności od pory roku. Końcówki włosów są białe i tworzą srebrny, oszroniony wygląd. Broda, szyja i brzuch są białe. Kończyny są oznaczone subtelnym poziomym paskiem. Ogon jest gruby i krótki z czarną końcówką i kilkoma wąskimi czarnymi pierścieniami. Kolor futra zapewnia doskonały kamuflaż i pomagają manulowi wtopić się w otoczenie. Głowa manula jest szeroka i spłaszczona, a uszy małe, zaokrąglone i dobrze osadzone. Na czole rysuje się wzór w postaci małych czarnych plamek, a na policzkach ciemnych i białych pasków. Płaski profil głowy jest przystosowaniem do polowań na otwartym terenie. Jego oczy są otoczone białymi i czarnymi liniami i mają trzecią powiekę, która służy jako ochrona przed zimnymi wiatrami i burzami pyłowymi, które są powszechne w zasięgu jego występowania.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Manul występuje od Iranu przez całą Azji Środkową. Zasiedla głównie stepy Mongolii, Chin i płaskowyżu tybetańskiego. Na południowo-zachodnim krańcu zasięgu występuje w górach Zagros i Alborz w Iranie. W Afganistanie i Pakistanie występuje w górach Hindu-Kish-Hindu Raj.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot Pallasa zasiedla górskie murawy, krzewy i trawiaste stepy, pagórkowate tereny, kamieniste alpejskie pustynie i półpustynie. Jest związany przede wszystkim z łagodnymi stepami i południowymi zboczami, gdzie nie gromadzi się głęboka pokrywa śnieżna.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Manul jest samotnikiem, aktywnym głównie o zmierzchu, ale może żerować o każdej porze dnia i nocy. Jako schronienie wykorzystuje jaskinie, szczeliny skalne lub opuszczone nory innych zwierząt, takich jak świstaki, lisy i borsuki.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Małe i średnie, niezimujące ssaki tworzące kolonie stanowią większość pokarmu manula. Żywi się głównie szczeczuszkami (Ochotona spp.) i małymi gryzoniami, takimi jak myszoskoczki (Meriones spp.), norniki, chomiki i skoczkowce (Dipus sagitta, Allactaga spp.).</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Fragmentacja i degradacja siedlisk jest obecnie uważana za największe zagrożenie dla tego gatunku.</span></p>

large_32DSC_4681-popr.jpg

medium_32DSC_4681-popr.jpg

small_32DSC_4681-popr.jpg

thumbnail_32DSC_4681-popr.jpg

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Bliski zagrożeniu</span></p>

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">2-6 kociąt</span></p>

lew afrykański

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lew jest bardzo umięśnionym i silnym kotem. Łopatki i przednie łapy są szczególnie masywne i potężne, dzięki czemu lwy mogą polować i obezwładniać duże ofiary. Lew ma jednolicie płowe umaszczenie, które wtapia się w trawiaste poszycie sawanny. Samce lwów mają ogony z frędzelkiem i grzywy, które różnią się od dość skąpego futra w gorących i wilgotnych obszarach do bardzo imponujących grzyw w łagodniejszym klimacie. Grzywa służy przyciągnięciu samic i stanowi wskaźnik kondycji samca lwa. Młode lwy mają różowe nosy, które w miarę dojrzewania stają się stopniowo upstrzone czarnymi plamkami. Lwy afrykańskie mają krótsze futro i bardziej wyraźny frędzel ogonowy niż lwy azjatyckie.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lwy afrykańskie żyją w rozproszonych populacjach w całej Afryce Subsaharyjskiej. Lew preferuje trawiaste równiny i sawanny, zarośla nad rzekami i otwarte lasy z krzewami.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lwy są aktywne głównie nocą i o zmierzchu. Spędzają dużą część dnia i nocy na odpoczynku i są zazwyczaj aktywne przez cztery do sześciu godzin dziennie. Lew jest najbardziej towarzyskim gatunkiem ze wszystkich gatunków kotów – żyje w złożonych systemach społecznych zwanych stadami i wykazuje grupowe zachowania terytorialne. Samice współpracują ze sobą, co jest wyjątkowym zachowaniem wśród kotów. Władzę nad stadem sprawuje zazwyczaj jeden samiec.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lew jest drapieżnikiem, który zadowoli się praktycznie każdą, ale ma wyraźnie preferuje średnie i duże kopytne (100-300 kg), takie jak antylopy gnu, zebry, bawoły, żyrafy, kudu i koby. Dość często łapią też mniejsze antylopy, takie jak gazele i impale. W przypadku bardzo dużych ofiar, takich jak nosorożce, hipopotamy czy słonie polują tylko na zagubione lub osłabione młode lub bardzo osłabione osobniki dorosłe.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia dla lwów to zabijanie w odwecie (z użyciem włóczni, broni palnej i trucizn), kurczenie się bazy pokarmowej, kłusownictwo nastawione na pozyskiwanie mięsa oraz nadmierne lub źle zarządzanie polowania w celu zdobycia trofeów.</span></p>

large_2DSC_5053-popr.jpg

medium_2DSC_5053-popr.jpg

small_2DSC_5053-popr.jpg

thumbnail_2DSC_5053-popr.jpg

Wielkość miotu 

Lew afrykański

Kot nubijski

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot nubijski jest wielkości dużego kota domowego. Ma dłuższe nogi niż kot domowy, co daje mu bardziej wyprostowaną postawę w pozycji siedzącej. Jego futro jest krótkie, w odcieniach od czerwonawego do piaskowego lub beżowego do szarawego, zwykle naznaczone słabymi pręgami i plamami na ciele i bokach. Koty nubijskie mają krótkie pyski zabarwione na pomarańczowo wokół nosa i białe łaty poniżej oczu. Ogon jest długi z trzema czarnymi pierścieniami i ciemnym końcem. Jego opuszki łap są czarne, jak u kota czarnołapego. Kot nubijski odróżnia się od żbika europejskiego lżejszą budową, mniej wyraźnymi wzorami i cienkim, zwężającym się ogonem.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występuje na rozległych obszarach Afryki oraz na obrzeżach Półwyspu Arabskiego aż do Morza Kaspijskiego. Występuje we wszystkich krajach wschodniej i południowej Afryki. W Afryce Północnej występują one nieciągle od Maroka przez Algierię, Tunezję i Libię do Egiptu. W Afryce Zachodniej jest szeroko rozpowszechniony od Mauretanii do Rogu Afryki, Sudanu i Etiopii.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot nubijski ma bardzo szeroką tolerancję siedliskową i występuje na pustyniach, półpustyniach, sawannach, na terenach pagórkowatych, skalistych, krzaczastych i w lasach o niskiej gęstości, a także w lasach mieszanych.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot nubijski jest gatunkiem samotniczym, ale może tworzyć tymczasowe, duże grupy składające się z samicy i jej potomstwa z kilku kolejnych miotów. Aktywny jest głównie w nocny, zwłaszcza na obszarach o gorącym klimacie lub w pobliżu terenów zamieszkałych przez człowieka.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównymi ofiarami kota nubijskiego są gryzonie, takie jak szczury, myszy i nornice. Poluje również na zające, króliki, ptaki, owady, żaby, jaszczurki, ryby, a sporadycznie na kuny, łasice, tchórze i drób. Niekiedy atakuje młode antylopy lub zwierzęta gospodarskie.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Hybrydyzacja z kotami domowymi jest uważana za główne zagrożenie dla kota nubijskiego.</span></p>

large_16oDSC_8620_edit.jpg

medium_16oDSC_8620_edit.jpg

small_16oDSC_8620_edit.jpg

thumbnail_16oDSC_8620_edit.jpg

Długość ciała 

Długość życia 

Serwal

Leptailurus

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Sierść serwala jest jasnożółta, żółtobrązowa lub płowa z czarnymi plamkami. Na szyi i ramionach plamy często łączą się w prążki. Spodnia część ciała jest białawo-żółtawa i pozbawiona plamek. Dzięki smukłym i długim nogom oraz wydłużonej szyi serwal jest dobrze przystosowany do polowania na małe ofiary w długiej trawie. Jego tylne nogi są dłuższe niż przednie. Ma zwinne łapy i silne zakrzywione pazury, które służą do chwytania myszy i szczurów. Głowa serwala jest mała i delikatna. Jego uszy są bardzo duże, wysoko osadzone i blisko siebie. Tył ucha jest czarny z wyraźnym, poziomym, białym paskiem. Ogon serwala jest stosunkowo krótki.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Serwal występuje w 34 krajach afrykańskich. Zamieszkuje Afrykę Subsaharyjską z wyjątkiem lasów tropikalnych i pustyń.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zamieszkuje różne tereny trawiaste, takie jak trzcinowiska, bagna, sawanny trawiaste lub mokradła oraz lasy. Preferuje raczej wilgotne siedliska i jest często spotykany wzdłuż rzek.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Serwal jest terytorialnym samotnikiem. Wykazuje aktywność głównie o zmierzchu i w nocy, w dzień odpoczywa. W porze wilgotnej serwal poluje również w dzień. Zwiększona dzienna aktywność obserwowana jest również u samic z młodymi.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główną zdobyczą serwala są małe ssaki, zwłaszcza gryzonie, a w szczególności szczury. Poluje również na myszy, ptaki, jaszczurki i węże, żaby, ryby i owady.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównym zagrożeniem dla serwala jest utrata i degradacja siedlisk podmokłych spowodowana głównie postępującą urbanizacją i zmianami w użytkowaniu gruntów. Takie tereny podmokłe charakteryzują się wysokim zagęszczeniem gryzoni w porównaniu z innymi i są głównymi obszarami występowania serwala.</span></p>

large_27DSC8725POP.jpg

medium_27DSC8725POP.jpg

small_27DSC8725POP.jpg

thumbnail_27DSC8725POP.jpg

Złotokot afrykański

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Złotokot afrykański jest kotem średniej wielkości, o zwartej budowie i stosunkowo krótkich nogach. Jego głowa jest mała w stosunku do ciała, a uszy są zaokrąglone. Futro może mieć kolor czerwonobrązowy lub szarawy, być nakrapiane lub gładkie. Gardło, klatka piersiowa i spód ciała są białe, a na brzuchu znajdują się zazwyczaj duże ciemne plamy. Złotokoty afrykańskie złote mają białe plamy wokół oczu i na policzkach. Na terenach, gdzie odnotowano występowanie melanistycznych kotów złocistych, stanowią one około 5% wszystkich osobników. Ogon kota afrykańskiego złotego stanowi około jedną trzecią długości jego ciała.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Złotokot afrykański jest gatunkiem endemicznym afrykańskich lasów tropikalnych i występuje w całej Afryce równikowej, od Senegalu przez Kotlinę Kongo aż po Ugandę.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Jest gatunkiem silnie związanym z wilgotnymi lasami. Preferuje głównie lasy równikowe. Niemniej jednak, wydaje się mieć spore zdolności adaptacyjne i występuje również w lasach górskich i bambusowych, a także w lasach przybrzeżnych i zadrzewionych sawannach.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Większość ofiar złotokota afrykańskiego stanowią gryzonie. Poluje także na ptaki, nietoperze i naczelne.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównym zagrożeniem dla złotokota afrykańskiego jest utrata siedlisk i ich fragmentacja w wyniku wylesiania.</span></p>

large_Złotokot afrykański.png

medium_Złotokot afrykański.png

small_Złotokot afrykański.png

thumbnail_Złotokot afrykański.png

Kot pustynny

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot pustynny jest drugim, po kocie czarnołapym (Felis nigripes), najmniejszym przedstawicielem rodzaju Felis. Umaszczenie kota piaskowego jest blade – typowe dla gatunku zamieszkującego tereny piaszczyste. Jego grzbiet jest delikatnie pręgowany, a boki mają kolor srebrzysty. Niektóre osobniki mają ciemne poziome pręgi na nogach. Ogon kota pustynnego jest długi z 2-8 czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Brzuch, gardło i policzki są białe. Na pysku znajduje się czerwonawy pasek biegnący od zewnętrznego kącika oka przez policzek. Ma duże oczy barwiące się od bursztynowego przez zieleń do niebieskawego. Uszy kota pustynnego są bardzo duże, zakończone czarnymi końcówkami, osadzone szeroko i nisko po bokach szerokiej i spłaszczonej głowy. Kot piaskowy nie chowa całkowicie pazurów podczas chodzenia.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Rozmieszczenie kota pustynnego jest nieciągłe. W północnej Afryce występuje marginalnie na Saharze Zachodniej i został odnotowany w Algierii, w Grand Occidental, w regionie Béni Abbès i w rejonie Tindouf. Jest również nieregularnie rozprzestrzeniony na Półwyspie Arabskim i występuje od Iranu do Kazachstanu.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot piaskowy jest jedynym kotowatym występującym głównie na prawdziwych pustyniach. Preferuje obszary o skąpej roślinności z domieszką terenów piaszczystych i skalistych.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot pustynny jest samotnikiem. Samce i samice spotykają się zazwyczaj tylko w okresie godów. Kot pustynny jest aktywny głównie w nocy, poluje tylko nocą.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Kot piaskowy żywi się głównie małymi gryzoniami żyjącymi w piasku, ptakami, młodymi zającami, gadami i owadami.</span></p><h2><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ciekawostka</span></em></h2><p><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Koty pustynne znane są jako łowcy węży - żerują na dwóch gatunkach żmij, uderzając je mocno w głowę, a następnie przegryzają kark, by zabić. W przypadku nadmiaru mięsa z większych ofiar, kot piaskowy chowa je pod izolacyjną warstwą piasku w celu późniejszego spożycia.</span></em></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównym zagrożeniem jest utrata i degradacja siedlisk, co może prowadzić do fragmentacji populacji. Dodatkowym zagrożeniem jest introdukcja zdziczałych i domowych kotów. Bezpośrednio konkurują one z kotem piaskowym o zdobycz i mogą przenosić choroby.</span></p>

large_17DSC5387pop.jpg

medium_17DSC5387pop.jpg

small_17DSC5387pop.jpg

thumbnail_17DSC5387pop.jpg

Ryś iberyjski 

Lynx 

<h2><span style="color: #000000">Wygląd</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś iberyjski jest o połowę mniejszy od rysia euroazjatyckiego. Zarówno pod względem ekologii, jak i średniej masy ciała, ryś iberyjski jest bardzo podobny do rysia kanadyjskiego. Ma małą głowę, krótki korpus i długie nogi. Jego ogon jest krótki z czarną końcówką, a na uszach ma charakterystyczne czarne pędzelki. Szata rysia iberyjskiego jest żółtawa, czerwonawa, szara lub brązowawa i wyraźnie brązowo lub czarno cętkowana. Jego brzuch jest tylko blady. Ryś iberyjski ma rzucającą się w oczy kryzę, która jest bardziej wyraźna u dorosłych.</span></p><h2><span style="color: #000000">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: #000000">Historycznie ryś iberyjski występował we wszystkich częściach Półwyspu Iberyjskiego i był szeroko rozpowszechniony, ale na początku XX wieku stał się bardzo rzadki. Pozostały tylko dwie małe populacje - jedna w południowo-zachodniej Hiszpanii, w Andújar-Cardeña we wschodniej części Sierra Morena, oraz populacja w Doñana-Aljarafe, na obszarze chronionym Doñana i okolicach.</span></p><p><span style="color: #000000">Ryś iberyjski żyje w śródziemnomorskich lasach złożonych z rodzimych dębów i obfitego runa leśnego oraz w zaroślach makii. Preferuje mozaikę gęstych zarośli jako schronienia i otwarte tereny trawiaste do polowań.</span></p><h2><span style="color: #000000">Behawior</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś iberyjski jest aktywny głównie w nocy i o zmierzchu, ale może być również aktywny w ciągu dnia. Okres godowy przypada na okres od stycznia do lipca, a szczyt przypada na styczeń-luty.</span></p><h2><span style="color: #000000">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś iberyjski jest wyspecjalizowanym drapieżnikiem i zapoluje przede wszystkim (80-100%) na króliki europejskie (Oryctolagus cuniculus). Alternatywnie poluje na gryzonie, kuropatwy, młode jelenie i daniele, zające, kaczki, gęsi, gady itp. Żywią się również świeżą padliną.</span></p><h2><span style="color: #000000">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś iberyjski jest z natury bardzo wrażliwy, ponieważ jest w dużym stopniu zależny od jednego gatunku zdobyczy, ma ograniczone rozprzestrzenianie się i jego spektrum siedlisk jest wąskie. Populacje rysia iberyjskiego zmniejszyły się z powodu drastycznego zmniejszenia jego głównej ofiary - królika, z powodu zmian siedliskowych, nadmiernych polowań i chorób.</span></p>

large_1C0EEC4C-D7AB-4E5B-A8B6-2891AF9BE655.jpeg

medium_1C0EEC4C-D7AB-4E5B-A8B6-2891AF9BE655.jpeg

small_1C0EEC4C-D7AB-4E5B-A8B6-2891AF9BE655.jpeg

thumbnail_1C0EEC4C-D7AB-4E5B-A8B6-2891AF9BE655.jpeg

Ryś euroazjatycki

<h2><span style="color: #000000">Wygląd</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś euroazjatycki jest najwyższym z rodziny rysi. Osobniki z północnej i wschodniej części jego zasięgu są na ogół większe niż z południa i zachodu. Ryś euroazjatycki ma długie nogi, a zimą jego łapy są gęściej pokryte sierścią, co działa jak rakiety śnieżne i umożliwia sprawniejsze przemieszczanie się w głębokim śniegu. Jego ogon jest krótki z czarną końcówką. Jego uszy mają czarny grzbiet z białą plamką z długimi czarnymi pędzelkami. Futro rysia euroazjatyckiego może mieć barwę od szarej do czerwonawej lub żółtawej. Wzory sierści różnią się od unikalnych rozet, do wyraźnych plamek, które mogą być małe lub duże. Brzuch, klatka piersiowa i spód rysia euroazjatyckiego są jasne. Podgatunek L. l. isabellinus z Azji Środkowej ma sierść prawie zupełnie pozbawioną wzorów.</span></p><h2><span style="color: #000000">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś euroazjatycki ma jeden z największych zasięgów spośród wszystkich gatunków kotów. Występuje od Atlantyku w Europie Zachodniej przez lasy borealne Rosji aż do Azji Środkowej i płaskowyżu tybetańskiego do wybrzeża Pacyfiku na wschodzie. Około 75% jego zasięgu znajduje się w granicach Rosji.</span></p><p><span style="color: #000000">Ryś euroazjatycki występuje w różnych warunkach środowiskowych i klimatycznych. Ogólnie rzecz biorąc, ryś euroazjatycki kojarzy się głównie z obszarami leśnymi, które utrzymują dobre populacje zwierząt kopytnych i zapewniają wystarczającą osłonę do polowań.</span></p><h2><span style="color: #000000">Behawior</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś euroazjatycki jest zwierzęciem samotniczym i terytorialnym. Jest aktywny głównie o świcie i zmierzchu. Jest skutecznym myśliwym. Może zabić zdobycz nawet 3-4 razy większą od siebie.</span></p><h2><span style="color: #000000">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: #000000">Ryś euroazjatycki żeruje głównie na małych i średnich zwierzętach kopytnych, takich jak sarny, kozice, renifery i jelenie piżmowe. Wszystkie gatunki rysi polują na mniejsze ofiary, takie jak zajęczaki. Od czasu do czasu ryś euroazjatycki atakuje również większe zwierzęta kopytne, takie jak jelenie, ale w większości przypadków są to młode osobniki.</span></p><h2><span style="color: #000000">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: #000000">W Europie główne zagrożenia dla rysi to kłusownictwo, zabijanie w odwecie, utrata siedlisk i ich fragmentacja, głównie z powodu rozwoju infrastruktury, słabego zarządzania terenem i przypadkowych śmierci w wypadkach komunikacyjnych.</span></p><p><span style="color: #000000">W Azji główne zagrożenia obejmują utratę i fragmentację siedlisk, głównie z powodu hodowli zwierząt gospodarskich, rozwoju infrastruktury, wydobycia zasobów i wyrębu oraz kłusownictwa, głównie w ramach zabijania w odwecie z powodu zabijania zwierząt gospodarskich lub handlu futrami.</span></p>

large_CE38D2F6-9186-4E68-93DF-3A707D2133E4.jpeg

medium_CE38D2F6-9186-4E68-93DF-3A707D2133E4.jpeg

small_CE38D2F6-9186-4E68-93DF-3A707D2133E4.jpeg

thumbnail_CE38D2F6-9186-4E68-93DF-3A707D2133E4.jpeg

Ryś euroazjatycki 

Żbik europejski

<h2><span style="color: #000000">Wygląd</span></h2><p><span style="color: #000000">Żbik jest wielkości dużego kota domowego. Ma szeroką głowę i szeroko rozstawione uszy. Sierść żbika jest gruba i długa zimą, szarobrązowa z wyraźnym wzorem złożonym z czarnych pasków na głowie, szyi, kończynach i wyraźną linią wzdłuż grzbietu. Żbiki ma puchaty ogon z kilkoma czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Niektóre osobniki mają białą plamę na gardle. W zimowym futrze nogi żbika wydają się krótkie, a jego budowa zbita; w rzeczywistości ma dłuższe nogi niż większość kotów domowych.</span></p><h2><span style="color: #000000">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: #000000">Żbik europejski zasiedla niektóre części Europy i Rosji, aż po Azję Środkową.</span></p><p><span style="color: #000000">Związany jest głównie z siedliskami leśnymi i najczęściej występuje w lasach liściastych lub mieszanych. Zasiedla również siedliska trawiaste i stepowe i można go spotkać w śródziemnomorskich buszach makia, lasach łęgowych, granicach bagien, wzdłuż wybrzeży morskich lub na bardzo wilgotnych terenach bagiennych.</span></p><h2><span style="color: #000000">Behawior</span></h2><p><span style="color: #000000">Żbiki europejskie są uważane za drapieżniki samotne, aktywne głównie nocne i terytorialne. Na obszarach o niskiej aktywności człowieka żbiki są często aktywne w ciągu dnia, a ich aktywność wzrasta o świcie i zmierzchu.</span></p><h2><span style="color: #000000">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: #000000">Głównym pokarmem żbików europejskich są gryzonie, takie jak szczury, myszy i nornice, nie mają szczególnych preferencji gatunkowych. Na obszarach występowania królików mogą one być głównym łupem żbików.</span></p><h2><span style="color: #000000">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: #000000">Jednym z głównych zagrożeń dla żbików europejskich jest hybrydyzacja z kotami domowymi, która może prowadzić do utraty zmienności genetycznej lub utraty specyficznych adaptacji.</span></p>

large_B61C3D8A-07A2-4E69-8C70-EF7DFAFC3B83.jpeg

medium_B61C3D8A-07A2-4E69-8C70-EF7DFAFC3B83.jpeg

small_B61C3D8A-07A2-4E69-8C70-EF7DFAFC3B83.jpeg

thumbnail_B61C3D8A-07A2-4E69-8C70-EF7DFAFC3B83.jpeg

Długość ogona 

<p>Ok. 10 lat na wolności, 12-16 lat w niewoli</p>

Kot tybetański

<h2><span style="color: #000000">Wygląd</span></h2><p><span style="color: #000000">Kot tybetański ma krępą budowę ciała i stosunkowo krótkie nogi. Na Wyżynie Tybetańskiej miejscowi nazywają ją “kotem trawiastym”, ponieważ jej sierść odpowiada kolorowi suchej trawy. Sierść kota tybetańskiego jest szara zimą, a ciemnobrązowa latem. Jego boki, kończyny i policzki są oznaczone lekko brązowymi poziomymi paskami. Dolna warga, podbródek i brzuch są białe, a szyja bladobrązowa. Uszy zakończone są brązowymi pędzelkami, a tył jest bladożółto-brązowy. Ogon chińskiego kota górskiego jest puchaty i pręgowany z czarnym koniuszkiem.</span></p><h2><span style="color: #000000">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: #000000">Występuje endemicznie w Chinach i ma ograniczony zasięg, występując jedynie na wschodnim płaskowyżu Qinghai-Tybet.</span></p><p><span style="color: #000000">Żyje na dużych wysokościach i na obszarach o surowych, ekstremalnych warunkach. Klimat wysokogórski jest suchy, wietrzny i bardzo gorący lub bardzo zimny. Kot chiński zasiedla stepy, alpejskie tereny łąkowe i krzaczaste.</span></p><h2><span style="color: #000000">Behawior</span></h2><p><span style="color: #000000">Niewiele jest informacji o ekologii, rozmieszczeniu przestrzennym, wymaganiach siedliskowych i zachowaniu kota tybetańskiego. Wydaje się być samotnikiem aktywnym w nocy lub o zmierzchu. W ciągu dnia spoczywa w jaskiniach wykopanych przez świstaki lub borsuki, gdzie rodzi i wychowuje młode.</span></p><h2><span style="color: #000000">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: #000000">Gryzonie są główną zdobyczą kota tybetańskiego. Łowią głównie golce, nornice i szczeczuszki. Polują również na ptaki, takie jak bażanty i kuropatwy.</span></p><h2><span style="color: #000000">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: #000000">Chemikalia stosowane do zwalczania gryzoni mogą powodować wtórne zatrucia u drapieżników, takich jak kot tybetański. Innym zagrożeniem jest polowanie dla futer, które są wykorzystywane głównie lokalnie do produkcji tradycyjnych kapeluszy i odzieży.</span></p><p><span style="color: #000000">Niedawne badania wykazały, że pojawiły się obawy dotyczące potencjalnej introgresji genetycznej kotów domowych.</span></p>

large_Zrzut ekranu 2022-06-23 o 11.38.32.png

medium_Zrzut ekranu 2022-06-23 o 11.38.32.png

small_Zrzut ekranu 2022-06-23 o 11.38.32.png

thumbnail_Zrzut ekranu 2022-06-23 o 11.38.32.png

Lew azjatycki

Tropikalna Azja

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lew ma muskularne ciało z bardzo silnymi przednimi łapami. Jego ubarwienie waha się od płowego i szarego do żółtawo-czerwonego i ciemnobrązowego. Kolor jego nosa staje się ciemniejszy z wiekiem u obu płci, a grzywy z czasem stają się bardziej wyrażone i ciemniejsze. Lew azjatycki ma mniejszą i krótszą grzywę niż lew afrykański, dlatego ich uszy są zawsze widoczne. Samce lwów azjatyckich mają bardziej wyraźną kępkę włosów na łokciach niż ich krewni w Afryce. Najbardziej uderzającą cechą jest jednak charakterystyczna skóra brzucha (fałd brzuszny) lwa azjatyckiego, która jest rzadko spotykana u lwów zamieszkujących Afrykę.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Do przełomu XIX i XX wieku lew azjatycki występował tylko w lesie Gir w Gujarat w Indiach. Obecnie lwy występują również poza obszarem chronionym Gir, np. w lasach Girnar, Mitiyala, na obszarach przybrzeżnych Sutrapada-Kodinar, Jafarabad-Rajula aż do wzgórz Savarkundla i Palitatna.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lew azjatycki występuje głównie w siedliskach leśnych, natomiast lew afrykański zamieszkuje głównie ekosystemy sawannowe. Lwy azjatyckie preferują wilgotne lasy mieszane.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lwy azjatyckie są aktywne głównie w nocy i o zmierzchu. Większą część dnia spędzają na odpoczynku. Podobnie jak lwy afrykańskie żyją w złożonym systemie społecznym, ale struktura stada różni się, a nawet zmienia się lokalnie w zależności od dostępności zasobów. Wielkość stada lwów azjatyckich (mierzona liczbą dorosłych samic) jest zwykle mniejsza niż w populacjach lwów afrykańskich.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lew azjatycki poluje głównie na zwierzęta kopytne, takie jak małe jelenie i antylopy. </span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">W przeszłości lwy azjatyckie zostały zredukowane do jednej populacji z powodu łowiectwa oraz utraty i fragmentacji siedlisk. Chociaż zagrożenia te zostały przezwyciężone dzięki rygorystycznej ochronie, obecnie główne zagrożenia są w dużej mierze związane z konfliktami między człowiekiem a kotami spowodowanymi ich bliskim sąsiedztwem.</span></p>

large_lew afrykański.jpg

medium_lew afrykański.jpg

small_lew afrykański.jpg

thumbnail_lew afrykański.jpg

Lew azjatycki 

Ryś rudy

Ameryki

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wyróżnia się dwa podgatunki:</span></p><ul><li><p><em>Lynx rufus rufus</em></p></li><li><p><em>Lynx rufus fasciatus</em></p></li></ul><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ryś rudy jest kotem średniej wielkości. Jego nazwa pochodzi od krótkiego ogona, który mierzy średnio tylko 14 cm. Na grzbietowej stronie ogona znajdują się czarne paski natomiast spód jest biały, a nie czarny jak u innych gatunków rysi. Ryś rudy wygląda bardzo podobnie do rysia kanadyjskiego, ale ma krótsze frędzelki na uszach, krótsze nogi, mniejsze łapy bez mocno owłosionych spodów i bardziej krępy wygląd. Jego głowa jest mała i szeroka, otoczona kołnierzem futra. Futro kota jest gęste i miękkie, a jego kolor i wzory różnią się znacznie w zależności od regionu. Kolor sierści może być brązowy, żółtobrązowy, czerwonawy lub jasnoszary; wzór na sierści może nie występować lub wyrażać się w postaci brązowych lub czarnych plamek czy pasków. Brzuch i spód nóg są jasne z ciemnymi plamkami.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zasięg występowania rozciąga się od południowej Kanady przez Stany Zjednoczone do północnego i środkowego Meksyku na południe do stanu Oaxaca.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zasiedla borealne lasy iglaste i mieszane, lasy liściaste, nadmorskie bagna, pustynie i zarośla. Najważniejszymi wymaganiami siedliskowymi rysia rudego jest wystarczająca ilość pożywienia i roślinności, w której może się ukryć podczas polowania i odpoczynku.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ryś rudy jest gatunkiem samotniczym, żerującym o zmierzchu, ale w zależności od środowiska może być aktywny w dzień lub w nocy. Podczas polowania wykorzystuje gęstą roślinność do zasadzek na swoje ofiary. Rysie żyją na ziemi, ale są dobrymi wspinaczami i uciekają na drzewa, gdy są czują się zagrożone.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Dieta rysia rudego jest bardzo zróżnicowana. W większości obszarów jego główną zdobyczą są króliki i zające, ale poluje również małe gryzonie, szczury, wiewiórki, bobry, ptaki, oposy, pekari, a czasami małe zwierzęta kopytne, takie jak sarny.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Utrata siedlisk spowodowana działalnością człowieka jest uważana za główne zagrożenie dla rysia rudego na całym obszarze jego występowania.</span></p>

large_Ryś rudy.JPG

medium_Ryś rudy.JPG

small_Ryś rudy.JPG

thumbnail_Ryś rudy.JPG

<p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">1-8 kociąt</span></p>

Taraj

Prionailurus

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Taraj jest kotem średniej wielkości. Jego sierść jest krótka, gęsta i szara. Głowa i ciało pokryte wzorem w postaci małych czarnych pasków i plamek. Na pysku, grzbiecie i szyi plamy łączą się w krótkie linie. Ma biały brzuch, a na wysokości gardła rysują się dwie ciemne, poprzeczne pręgi. Głowa jest stosunkowo duża i szeroka z małymi, zaokrąglonymi uszami. Tylna część uszu jest czarna z białymi plamkami. Gruby, muskularny ogon jest jak na kotowate bardzo krótki i mierzy zaledwie jedną trzecią długości ciała. Ogon oznaczony jest 5-6 czarnymi pierścieniami i czarną końcówką. Nogi taraja są krótkie, krępe i mocno zbudowane. Pazury taraja nigdy nie są całkowicie schowane. Posiadają słabo rozwiniętą błonę pławną między palcami. W przeciwieństwie do kotka kusego taraje nie wykazują wyraźnych zmian morfologicznych przystosowujących je do polowania na ryby.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Liczebność gatunku szybko maleje we wszystkich krajach, zwłaszcza w Azji Południowo-Wschodniej. Gatunek ten występuje głównie w regionie Terai u podnóża Himalajów, w Indiach Wschodnich po Bangladesz.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Taraj jest silnie związany z terenami podmokłymi. Zwykle żyje w pobliżu wody i tam, gdzie występuje gęsta roślinność. Występuje w siedliskach, takich jak bagna i bagna, lasy namorzynowe, trzcinowiska, strumienie.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Taraje spędzają większość czasu ukrywając się w gęstwinie. Są doskonałymi pływakami i nurkami. Polują samotnie, głównie w płytkiej wodzie, używając przednich łap do chwytania ryb.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Taraje zjadają głównie ryby i inne zwierzęta wodne. Żywią się również ptakami, płazami, takimi jak żaby, małe ssaki, gryzonie, gady (np. węże), ślimaki, skorupiaki i mięczaki.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia to utrata i fragmentacja siedlisk, a także nielegalne polowanie i zabijanie w odwecie. Tereny podmokłe i bagna są przekształcane w uprawy rolnicze i pod tworzenie osiedli ludzkich.</span><br></p>

large_34DSC4992pop.jpg

medium_34DSC4992pop.jpg

small_34DSC4992pop.jpg

thumbnail_34DSC4992pop.jpg

Taraj 

Tygrys azjatycki

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Tygrys jest największym żyjącym gatunkiem kota i jedynym kotem w paski. Ma czerwono-pomarańczową lub żółtobrunatną sierść z czarnymi paskami i białym brzuchem. Wzór jest unikalny dla każdego osobnika. Samce mają wyraźną kryzę, szczególnie u tygrysa sumatrzańskiego.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ciało tygrysa jest stworzone do zabijania dużych zwierząt kopytnych. Ma stosunkowo dużą czaszkę, potężne ciało i kły.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Tygrysy żyją w rozproszonych populacjach w 13 krajach: Bangladeszu, Bhutanie, Kambodży, Chinach, Indiach, na wyspie Sumatra w Republice Indonezji, Laos, Malezji, Birmie, Nepalu, Rosyjskim Dalekim Wschodzie, Tajlandii i Wietnamie.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Tygrys występuje w wielu środowiskach, od tropikalnych wiecznie zielonych i liściastych lasów Azji Południowej po lasy iglaste, dębowe i brzozowe Rosyjskiego Dalekiego Wschodu.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Tygrys jest samotnikiem. Samice posiadają indywidualne terytoria. Samce są bardzo rozproszone, a ich terytoria często zachodzą na siebie. Tygrysy polują na ziemi. Często zaciągają zabitą ofiarę do swojej kryjówki, by tam się posilić. Ukrywają resztki zdobyczy, które nie zostały jeszcze spożyte i wracają po nią kiedy zgłodnieją.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Głównymi łupami tygrysa są duże zwierzęta kopytne, takie jak aksis, gaur, sambar, dzik i mundżak. Tygrys poluje również na jelenie i pawie.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Jednym z największych zagrożeń dla tygrysa są nielegalne polowania. Są zabijane dla skóry, kości, mięsa i innych części ciała, w szczególności tradycyjnych leków wschodnioazjatyckich.</span></p>

large_1DSC3250-popr.jpg

medium_1DSC3250-popr.jpg

small_1DSC3250-popr.jpg

thumbnail_1DSC3250-popr.jpg

Rozmiar miotu

pantera mglista 

Neofelis

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantera mglista jest średniej wielkości kotem. Ma stosunkowo krótkie, mocne nogi zakończone szerokimi łapami. Kończyny tylne są znacznie dłuższe niż przednie, a ogon jest wyjątkowo długi (zazwyczaj odpowiada długości ciała) i pozwala zręcznie balansować na cienkich gałęziach drzew. Pantera mglista ma dość długą czaszkę, a wraz z siostrzanym gatunkiem, panterą sundajską, posiadają proporcjonalne najdłuższe kły wśród wszystkich kotów. Wzory na sierści to przypominające chmury rozety o ciemnych brzegach i jaśniejszych środkach, które były inspiracją do nadania temu gatunkowi takiej nazwy. Kolor futra może się przechodzić od żółtawo-brązowego do srebrno-szarego, aż po ziemistobrązowy lub ciemnoszary. Wzdłuż kręgosłupa biegną dwa ciemne pasy, a ogon ma 6 pierścieni. Spodnie części ciała są białe lub jasnobrązowe, na kończynach i podbrzuszu znajdują się czarne plamy, a na tyle szyi zaobserwujemy dwa wyraźne, ciemne pasy.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występują od wschodniego i południowego podnóża Himalajów w Nepalu, przez Bhutan i Indie, po Mjanmę, południowe Chiny, półwysep Malezja i Indochiny (Wietnam, Laos, Tajlandia, Kambodża).</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zamieszkuje najgłębsze obszary wiecznie zielonych lasów i jest ściśle związana z pierwotnymi lasami tropikalnymi.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pantera mglista jest samotnym drapieżnikiem, którego aktywność odnotowuje się o każdej porze dnia i nocy, ale zwykle z nieco większą aktywnością w nocy lub o zmierzchu. Łatwo porusza się wśród drzew, jest doskonałym wspinaczem.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Żywi się drzewnymi i lądowymi kręgowcami, takimi jak małe jelenie, małpy, wiewiórki, jeżozwierze, łuskowce, dziki i ptaki. Niekiedy polują na domowe ptactwo i kozy. Nie interesują się padliną.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Największym zagrożeniem dla pantery mglistej jest utrata i rozdrobnienie siedlisk spowodowane wylesianiem i przekształcaniem gruntów w grunty rolne.</span></p>

large_pantera mglista

medium_pantera mglista

small_pantera mglista

thumbnail_pantera mglista

Pantera mglista 

Mormi złocisty 

Catopuma

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Mormi złocisty jest kotem średniej wielkości o stosunkowo długich nogach. Wyglądem przypomina złotego kota afrykańskiego (Caracal aurata). Najpowszechniejszym kolorem futra jest złocisty lub czerwonobrązowy, ale może być ciemnobrązowy, a także szary.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Najbardziej charakterystyczne cechy tego kota to białe linie z ciemnobrązowym lub czarnym obrysem, które biegną policzki oraz od wewnętrznych kącików oczu ku czubkowi głowy. Uszy są zaokrąglone z czarnym grzbietem i szarą plamką. Klatka piersiowa, brzuch i wewnętrzna strona ud są białe z niewielkimi plamami. Nogi i ogon są szare lub czarne w dystalnych końcach. Końcowa połowa ogona jest biała od spodu i często noszona z zawiniętym do góry końcem.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Obszar występowania mormiego złocistego jest podobny do występowania pantery mglistej (Neofelis nebulosa), pantery sundajskiej (Neofelis diardi) i lamparcika marmurkowego. Występuje od podnóża Himalajów po Chiny i Azję Południowo-Wschodnią. Zasiedla również Bangladesz, Bhutan, Kambodżę, Indie, Indonezję, Laotańską Republikę Ludowo-Demokratyczną, Malezję, Mjanmę, Nepal, Tajlandię i Wietnam.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występuje w różnych leśnych siedliskach, takich jak tropikalne i subtropikalne, wilgotne wiecznie zielone lasy mieszane i suche lasy liściaste.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Niewiele wiadomo o zachowaniach mormiego złocistego ze względu na słabe poznanie tego gatunku. Uważano, że jest to kot aktywny głównie w nocy, ale najnowsze dane wskazują, że jest może być również aktywny o zmierzchu, a także w ciągu dnia.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Pożywienie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Mormi złocisty jest przede wszystkim naziemnym myśliwym. Poluje na różne gatunki i wydaje się być drapieżnikiem generalistycznym i oportunistycznym. Wiadomo, że poluje na płazy, małe gady (jaszczurki, węże), owady, ptaki, naczelne, drób i małe zwierzęta kopytne, takie jak mundżak i kaczyl.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Brakuje informacji na temat populacji mormiego złocistego i jego statusu. Głównymi zagrożeniami wydają sie utrata siedlisk i zmiany spowodowane wylesianiem na obszarze występowania. Lasy Azji Południowo-Wschodniej charakteryzują się najszybszym na świecie regionalnym wskaźnikiem wylesiania ze względu na ekspansję plantacji palmy olejowej, kawy, akacji i kauczuku.</span></p>

large_11DSC_6564_edit .jpg

medium_11DSC_6564_edit .jpg

small_11DSC_6564_edit .jpg

thumbnail_11DSC_6564_edit .jpg

lampart

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lamparty są bardzo zróżnicowane pod względem wielkości i ubarwienia w całym swoim szerokim zasięgu geograficznym.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lamparty w Afryce są zazwyczaj największe i mogą ważyć do 90 kg. Zazwyczaj futro lamparta jest żółtawe do oliwkowego i czarno nakrapiane z unikalnymi wzorami. W Afryce osobniki melanistyczne są rzadkie, ale w wilgotnych siedliskach leśnych, jak na Jawie i w Malezji, melanizm jest bardziej powszechny. Kolor i wzory futra lamparta wydają się być związane z typem siedliska. Lamparty zamieszkujące sawannę mają kolor od płowego do ochrowego, lamparty na pustyniach są jaśniejsze do żółtobrązowego, a w chłodniejszych rejonach bardziej szarawe. Osobniki z lasów deszczowych są ciemniejsze i mają złoty kolor, natomiast lamparty zamieszkujące wysokie góry są jeszcze ciemniejsze niż te z lasów deszczowych.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lampart ma bardzo umięśnione i stosunkowo krótkie nogi z szerokimi łapami. Ma długie ciało i ogon, który pomaga we wspinaniu się na drzewa. Pomimo stosunkowo niewielkich rozmiarów ciała, lampart jest w stanie chwytać duże ofiary. Jego czaszka jest masywna, co daje dużo miejsca na umocowanie potężnych mięśni szczęki. Ma szczególnie długie wąsy, a w brwiach często znajduje się kilka bardzo długich włosów, chroniących oczy i ułatwiających poruszanie się wśród roślinności w ciemności.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zasięg geograficzny lamparta jest dość szeroki. Zamieszkuje Afrykę i Azję. Jego zasięg rozciąga się od Afryki Subsaharyjskiej z resztkami populacji w Afryce Północnej, przez Półwysep Arabski i Pustynię Synaj/Judean, południowo-zachodnią i wschodnią Turcję, przez południowo-zachodnią Azję i Kaukaz aż do Himalajów, Indii, Chin i rosyjskiego Dalekiego Wschodu. Występuje również na wyspie Jawa oraz na Sri Lance.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występuje od tropikalnych lasów deszczowych do umiarkowanych obszarów liściastych i alpejskich, aż po wysokie zbocza górskie, a także na sawannach, w buszu, suchych zaroślach, na łąkach i pustyniach.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lampart jest samotnym i terytorialnym drapieżnikiem. Jest on aktywny głównie między zachodem a wschodem słońca, ale populacje w niezakłóconych obszarach lasów deszczowych wykazują dużą aktywność w ciągu dnia.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Utrata i fragmentacja siedlisk, zmniejszenie się bazy pokarmowej, nielegalny handel dzikimi zwierzętami, zabijanie w odwecie i źle zarządzane polowania na trofea to główne problemy prowadzące do zmniejszenia liczebności lamparta.</span></p>

large_4DSC_9391_edit.jpg

medium_4DSC_9391_edit.jpg

small_4DSC_9391_edit.jpg

thumbnail_4DSC_9391_edit.jpg

Lampart cętkowany

Ryś kanadysjki

<h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Wygląd</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Jest to średniej wielkości, długonogi kot. Tylne kończyny rysia kanadyjskiego są znacznie dłuższe niż przednie, a przednie łapy są większe niż tylne. Łapy mają bardzo gęste futro rosnące między opuszkami, a ponieważ są duże i szerokie działają jak rakiety śnieżne, pozwalając rysiowi kanadyjskiemu poruszać się w głębokim śniegu łatwiej niż innym współżyjącym z nim zwierzętom mięsożernym. Jego futro jest czerwonobrązowe do szarobrązowego z wyraźnymi ciemniejszymi plamkami. Pysk rysia kanadyjskiego jest otoczony kołnierzem z futra, a uszy z czarnym grzbietem zakończone są frędzelkami.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Występowanie i siedlisko</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Zasięg występowania rysia kanadyjskiego obejmuje większą część Kanady, gdzie nadal zajmuje 95% swojego historycznego zasięgu, oraz część północnych Stanów Zjednoczonych, wzdłuż Gór Skalistych do Kolorado. Jego zasięg pokrywa się z zasięgiem jego głównej ofiary, zająca amerykańskiego </span><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Lepus americanus</span></em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">.</span></p><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ryś kanadyjski zamieszkuje lasy borealne pokrywające większą część Kanady i Alaski.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Behawior</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ryś kanadyjski jest samotnym drapieżnikiem. W miarę zmniejszania się liczby zajęcy, mniej rysi rozmnaża się, tworząc mniejsze mioty z niewielką liczbą potomstwa. Wraz ze wzrostem liczebności zajęcy wzrastają wskaźniki reprodukcji rysia. Większość urodzeń ma miejsce na przełomie maja i czerwca.</span></p><h2><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ciekawostka</span></em></h2><p><em><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Żaden inny gatunek kota nie jest tak silnie związany ze swoją główną ofiarą, jak ryś kanadyjski z zającem szarym.</span></em></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Polowanie</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ryś kanadyjski jest w dużej mierze uzależniony od zajęcy amerykańskich, które stanowią 60-97% jego diety. Kiedy zagęszczenie zajęcy śnieżnych jest niskie, ryś kanadyjski żeruje również na wiewiórkach, głuszcach, myszach i nornicach, małych ptakach, a czasami na zwierzętach kopytnych, takich jak jelenie, owce lub cielęta karibu; wiewiórki są jego główną alternatywną ofiarą.</span></p><h2><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Główne zagrożenia</span></h2><p><span style="color: rgb(0, 0, 0)">Ryś kanadyjski jest jednym z najlepiej zbadanych i monitorowanych gatunków kotów. Głównym zagrożeniem dla rysia kanadyjskiego jest utrata i fragmentacja siedlisk oraz zmiany środowiska spowodowane rolnictwem, urbanizacją i innymi działaniami przemysłowym.</span></p><p><br></p>

Mormi złocisty

Mormi złocisty

Wygląd

Występowanie i siedlisko

Behawior

Pożywienie

Główne zagrożenia

POZNAJ INNE GATUNKI