Wygląd

Kot błotny ma zazwyczaj sierść koloru piaskowo-brązowego, czerwonawego lub szarego, bez żadnych wzorów, oprócz wyraźnych pasków na przedniej stronie nóg i czasami na gardle. Melanistyczne koty często występują w południowo-wschodnim Pakistanie i w Indiach. Sierść w zimie jest ciemniejsza i gęstsza niż w lecie. Kot błotny ma jasno ubarwione gardło i brzuch. Ogon mierzy jedną trzecią długości ciała i ma zazwyczaj ciemne paski w pobliżu końca. Kot błotny ma długi, smukły pysk ze szczególnie wysokimi uszami, które są osadzone stosunkowo blisko siebie, rudawe na grzbiecie i zakończone małymi czarnymi kępkami. Wzdłuż tylnej części grzbietu rozciąga się czasem szeroka ciemna linia.

Występowanie i siedlisko

Kot błotny występuje od Egiptu przez Kaukaz, w tym Gruzję, Armenię, Azerbejdżan i Rosję, Azję Środkową i Azję Południową przez południowo-wschodnie Chiny, Myanmar, Tajlandię, Kambodżę oraz marginalnie w Laos i Wietnamie. W Egipcie (jedynym kraju afrykańskim, w którym występuje kot dżungarski), występuje wzdłuż doliny Nilu na południe do Asuanu oraz w oazach El Faiyum, Farafara, Dakhla i Kharga. 

Kot błotny zasiedla niezwykłą różnorodność siedlisk. Preferuje wilgotne siedliska z gęstą roślinnością, jak również wysoką trawą lub trzciną, w których może się ukryć, zwłaszcza bagna oraz środowiska łęgowe.

Behawior

Kot błotny jest samotnikiem aktywnym w dzień i w nocy.

Pożywienie

Łupem kota błotnego padają różne zwierzęta, najczęściej gryzonie, takie jak szczury i myszy, których waga nie przekracza 1 kg.

Główne zagrożenia

Kot błotny łatwiej niż większość innych małych kotowatych przystosowuje się do życia na terenach przekształconych przez człowieka. W rejonach, gdzie kot błotny atakuje drób, często zastawia się na niego pułapki z trucizną.