Wyróżnia się dwa podgatunki:

• Lynx rufus rufus

• Lynx rufus fasciatus

Wygląd

Ryś rudy jest kotem średniej wielkości. Jego nazwa pochodzi od krótkiego ogona, który mierzy średnio tylko 14 cm. Na grzbietowej stronie ogona znajdują się czarne paski natomiast spód jest biały, a nie czarny jak u innych gatunków rysi. Ryś rudy wygląda bardzo podobnie do rysia kanadyjskiego, ale ma krótsze frędzelki na uszach, krótsze nogi, mniejsze łapy bez mocno owłosionych spodów i bardziej krępy wygląd. Jego głowa jest mała i szeroka, otoczona kołnierzem futra. Futro kota jest gęste i miękkie, a jego kolor i wzory różnią się znacznie w zależności od regionu. Kolor sierści może być brązowy, żółtobrązowy, czerwonawy lub jasnoszary; wzór na sierści może nie występować lub wyrażać się w postaci brązowych lub czarnych plamek czy pasków. Brzuch i spód nóg są jasne z ciemnymi plamkami.

Występowanie i siedlisko

Zasięg występowania rozciąga się od południowej Kanady przez Stany Zjednoczone do północnego i środkowego Meksyku na południe do stanu Oaxaca.

Zasiedla borealne lasy iglaste i mieszane, lasy liściaste, nadmorskie bagna, pustynie i zarośla. Najważniejszymi wymaganiami siedliskowymi rysia rudego jest wystarczająca ilość pożywienia i roślinności, w której może się ukryć podczas polowania i odpoczynku.

Behawior

Ryś rudy jest gatunkiem samotniczym, żerującym o zmierzchu, ale w zależności od środowiska może być aktywny w dzień lub w nocy. Podczas polowania wykorzystuje gęstą roślinność do zasadzek na swoje ofiary. Rysie żyją na ziemi, ale są dobrymi wspinaczami i uciekają na drzewa, gdy są czują się zagrożone.

Pożywienie

Dieta rysia rudego jest bardzo zróżnicowana. W większości obszarów jego główną zdobyczą są króliki i zające, ale poluje również małe gryzonie, szczury, wiewiórki, bobry, ptaki, oposy, pekari, a czasami małe zwierzęta kopytne, takie jak sarny.

Główne zagrożenia

Utrata siedlisk spowodowana działalnością człowieka jest uważana za główne zagrożenie dla rysia rudego na całym obszarze jego występowania.